Do jaskini dochodzimy idąc od osady Węże w kierunku północnym. Droga asfaltowa kończy się przy zabudowaniach osady, dalej prowadzi droga gruntowa. Po przejściu (od Wężów) około 300 m z prawej dołącza niebieski szlak turystyczny, idziemy jeszcze kilkadziesiąt metrów drogą, po czym skręcamy tak, jak prowadzi szlak, na drogę biegnącą w lewo (na zachód) i dalej idziemy za znakowaną ścieżką, przez łąkę, potem lasem, podchodzimy na wzniesienie Zelców, mijamy symboliczną kapliczkę i dochodzimy do drogi już na wierzchowinie. Szlak skręca w lewo, my kierujemy się na prawo i dochodzimy do niezalesionej wierzchowiny Góry Zelce z widocznym budyneczkiem w którym znajduje się wejście do jaskini Stalagmitowej. Od niego idziemy dokładnie w kierunku zachodnim. W odległości około 180 m na zalesionym zboczu znajduje się niewielka grzęda pod którą znajduje się Jaskinia Dwuwylotowa.

Jaskinia ma genezę krasową, została jednak znacznie przekształcona przez górników wybierających kalcyt. Utworzyła się na fudze międzyławicowej, częściowo zapełnionej kalcytem naciekowym, w wapieniach uławiconych zawodziańskich górnej jury (środkowy oksford). Stropowa ławica wapienia jest mocno spękana i zwietrzała. Nacieki są zniszczone, w pozostałym ich fragmencie (żyle z białego, zrekrystalizowanego kalcytu) w ścianie SE dobrze widoczna jest laminacja. Pod stropem od strony E widoczna jest żyła krystalicznego, przezroczystego kalcytu 10 cm grubości. Namulisko jest skąpe, miejscami na dnie i w szczelinach występują rdzawe, ilasto-piaszczyste wypełnienia. Na dnie zalega gruz wapienny.

Jaskinia jest sucha, przewiewna. Światło sięga w pobliże otworów. W okolicach otworów zalega humus, liście, igły i szyszki sosnowe. W otworach na ścianach rosną mchy i porosty.

Wewnątrz w lipcu 2008 zaobserwowano motyle rusałka pawik (Inachis io).

Jaskinia została odsłonięta i mocno zmieniona podczas eksploatacji kalcytu w latach 50-tych XX wieku.

Aktualną dokumentację wraz z pomiarami sporządzili w lipcu 2008 r. A. Górny i M. Szelerewicz.
Plan opracował M. Szelerewicz.

Szynkiewicz A. 1971 (wymienia bez podania nazwy, lokalizacja); Jaskinie Wyżyny Wieluńskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).

Kontny M. 1977 (w projekcie urządzenia rezerwatu Węże); Szynkiewicz A. 1995 ( krótki opis, lokalizacja na mapie).