Schronisko znajduje się w pierwszej skale na lewym zboczu doliny Będkowskiej we wzgórzu zwanym Żarnowa. Otwór znajduje u podstawy skały i jest widoczny z drogi prowadzącej z Brzezinki do doliny Będkowskiej. Dochodzimy do niego od drewnianej wiaty stojącej bezpośrednio przy drodze stromą ścieżką.

Obszerny otwór ma 3 m wysokości i 5 m szerokości, za nim ciągnie się korytarz mający 2,5 m szerokości na 2 metrze i 1,5 m na końcu, zakończony ślepo. Jego dno się wznosi, a strop staje się coraz niższy. Dno miejscami jest skalne, z niewielkimi prożkami kilkudziesięciocentymetrowej wysokości. Z prawej strony otworu znajduje się płytka wnęka zasypana gruzem wapiennym.

Schronisko powstało w wapieniach skalistych górnej jury (oksford) silnie strzaskanych, rozsypujących się na ostrokrawędzisty gruz. Ma genezę krasową, na zwietrzałych ścianach brak widocznych form erozyjnych świadczących o warunkach, w jakich powstało.

Nacieków brak. Namulisko jest skąpe, składa się z gruzu wapiennego i ilastego, jasnego osadu o grubości około 20 cm, w większości usuniętego, pierwotnie miało około 1 m miąższości (Alexandrowicz 1992).

Schronisko jest suche, w całości znajduje się w strefie oddziaływań atmosferycznych. Światło sięga do końca.

Znane było od dawna, udokumentowane zostało przez Kowalskiego (1951). Aktualną dokumentację sporządził Andrzej Górny (09.2009 r.). Pomiary wykonali M. Migas i M. Pruc (09.2009 r.).
Plan opracował M. Pruc.

Kowalski K. 1951 (opis inwentarzowy jaskini poz. 127, "Schronisko w Łączkach I" [12.IV.1946 r.], plan ); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (w pełnym wykazie jaskiń i schronisk Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej poz. II.F.1); Alexandrowicz S.W. 1992 (opis jaskini, plan przekroje poprzeczne, profil osadów, wykaz bogatej holoceńskiej malakofauny i kręgowców [płazów, gadów i ssaków łącznie 30 taksonów] oraz fragmenty ceramiki z XII - XIII wieku); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).