Spod Rozwalistej Turni idziemy w dół Doliny Kobylańskiej, mijamy Dwoistą Turnię i stajemy pod następną, Postrzępioną Turnią. Duży otwór jest widoczny w północno-zachodniej ścianie, około 6 metrów nad jej podstawą. Można do niego dotrzeć wspinaczką (IV) lub zjazdem ze szczytu skały.

Wewnątrz wegetują glony, porosty, zanokcica skalna i murowa oraz babka średnia.

Naukowcy zainteresowali się tym obiektem w 1969 roku, kiedy to T. Szklarczyk i R. Urbańczyk zebrali część kości i fragmenty ceramiki i przynieśli je do Zakładu Zoologii Systematycznej i Doświadczalnej PAN i Muzeum Archeologicznego w Krakowie. Fragmenty naczyń zostały datowane na średniowiecze. Do roku 1979 zebrano cały materiał docierając do jałowego, pylistego spągu. Podobny materiał zebrano także z półki poniżej otworu. W kilkudziesięciocentymetrowej warstwie gruzu, pyłu i próchnicy znaleziono bogaty materiał kostny wskazujący, że przez kilkadziesiąt - kilkaset lat jaskinię zamieszkiwały kolejne pokolenia dużych sów - najprawdopodobniej puchaczy.

Jaskinia była znana od dawna. Do otworu dotarli T. Marcinkiewicz i K. Paszucha w 1938 roku. Po raz pierwszy wzmiankowana była przez Barana i Opozdę (1983).

Aktualną dokumentację sporządził J. Nowak 21 czerwca 2003 r., pomiary wykonali J. Nowak i J. Ślusarczyk 21 czerwca 2003 r.
Plan opracował J. Nowak.

Baran K., Opozda T. 1983 (otwór jaskini zaznaczony na rys. 13, przy drodze nr 34); Bocheński i in. 1983 (fauna górnoholoceńska); Nowak J. 2004b (w spisie jaskiń poz. 66); Nowak J. 2006 (dtto); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).