Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Jaskinia Duża Sowa
Inne nazwy
Nr inwentarzowy J.Olk.I-06.66
Region Wyżyna Śląsko-Krakowska
Współrzędne WGS84 λ: 19°45′35,00″, φ: 50°09′27,00″
Gmina Zabierzów (gm. wiejska)
Powiat krakowski
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Prywatny | Park krajobrazowy Dolinki Krakowskie
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu N
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 350
Wysokość względna [m] 20
Głębokość [m] 0
Przewyższenie [m] 1,30
Deniwelacja [m] 1,30
Długość [m]
w tym szacowane [m]
3,50
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Wyżyna Olkuska, Kobylany, Dolina Kobylańska
Opis drogi dojścia do otworu
Spod Rozwalistej Turni idziemy w dół Doliny Kobylańskiej, mijamy Dwoistą Turnię i stajemy pod następną, Postrzępioną Turnią. Duży otwór jest widoczny w północno-zachodniej ścianie, około 6 metrów nad jej podstawą. Można do niego dotrzeć wspinaczką (IV) lub zjazdem ze szczytu skały.
Opis jaskini

Za obszernym otworem (2x2,5 m) wstępna salka wznosi się 1,3-metrowym progiem, za którym płaska półka kończy jaskinię.

Jaskinia krasowa powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford).

Nacieki tworzą grzybki i mleko wapienne. Na spągu zalega drobny rumosz i zwietrzelina.

Jaskinia jest sucha, cała w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych.

Światło sięga do końca.
Wewnątrz wegetują glony, porosty, zanokcica skalna i murowa oraz babka średnia.
Występowania fauny nie stwierdzono.
Historia badań
Naukowcy zainteresowali się tym obiektem w 1969 roku, kiedy to T. Szklarczyk i R. Urbańczyk zebrali część kości i fragmenty ceramiki i przynieśli je do Zakładu Zoologii Systematycznej i Doświadczalnej PAN i Muzeum Archeologicznego w Krakowie. Fragmenty naczyń zostały datowane na średniowiecze. Do roku 1979 zebrano cały materiał docierając do jałowego, pylistego spągu. Podobny materiał zebrano także z półki poniżej otworu. W kilkudziesięciocentymetrowej warstwie gruzu, pyłu i próchnicy znaleziono bogaty materiał kostny wskazujący, że przez kilkadziesiąt - kilkaset lat jaskinię zamieszkiwały kolejne pokolenia dużych sów - najprawdopodobniej puchaczy.
Historia eksploracji
Jaskinia była znana od dawna. Do otworu dotarli T. Marcinkiewicz i K. Paszucha w 1938 roku. Po raz pierwszy wzmiankowana była przez Barana i Opozdę (1983).
Historia dokumentacji
Aktualną dokumentację sporządził J. Nowak 21 czerwca 2003 r., pomiary wykonali J. Nowak i J. Ślusarczyk 21 czerwca 2003 r.
Plan opracował J. Nowak.
Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Baran K., Opozda T. 1983 (otwór jaskini zaznaczony na rys. 13, przy drodze nr 34); Bocheński i in. 1983 (fauna górnoholoceńska); Nowak J. 2004b (w spisie jaskiń poz. 66); Nowak J. 2006 (dtto); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Jakub Nowak, Andrzej Górny
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2013
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie