Z Olsztyna idziemy drogą w kierunku Przymiłowic do wzgórza, znajdującego się w połowie odległości między tymi miejscowościami, po północnej stronie drogi. Na wierzchołku tej wylesionej góry stoi wysoki krzyż. Idąc od niego około 130 m w kierunku północno-zachodnim, wśród niewyraźnych wychodni wapiennych znajdujemy wejście do jaskini.

Poziomo usytuowany otwór jaskini znajduje się w dnie zapadliska krasowego, przypominającego ściśnięty lej. Jest ono utworzone na pęknięciu o azymucie 64° i posiada długość 12 m i szerokość od 0,5 do 2 m. W środkowej części lej obrywa się pionowymi urwiskami, zaś na głębokości 5,5 m przechodzi w pionową studnię o głębokości 3 m i średnicy 1,5 m.

Studzienka wejściowa sprowadza do widnej salki o wymiarach 3x5 m. 3-metrowe zejście do niej jest eksponowane lecz łatwe i nie wymaga asekuracji. Na ścianach zachowało się dużo różnorodnych form naciekowych ( polewy, żebra) i krystalicznych żył. Są one skorodowane i zwietrzałe wskutek procesów mrozowych.

Z dna salki, po jej przeciwległych stronach, odchodzą małe korytarzyki. W kierunku zachodnim, poprzez niskie lecz szerokie przejście, można wejść do niedużej komory. Jej ściany i strop są zdobne bardzo ładną i bogatą szatą naciekową, w niedużym tylko stopniu zniszczoną, występującą w typowej postaci. Spąg, łagodnie opadający, jest pokryty wantami, choć w niektórych miejscach, pomiędzy kamieniami, widać piaszczyste namulisko. Po lewej stronie komórki, przy jej wschodniej ściance, prowadzi w głąb ciasny korytarzyk. Po pokonaniu zacisku docieramy do niskiego rozszerzenia (1x3m), które poprzez niedostępne szczeliny łączy się z wyżej opisaną, naciekową komórką. Te partie jaskini, pomimo ciasnoty, są bardzo ładne, zdobne wieloma aktywnymi naciekami (stalaktyty, kolumienki i in.). Posiadają także obfite, piaszczysto-ilaste namulisko.

W kierunku wschodnim strop wejściowej sali stopniowo zapada w grubą warstwę namuliska, będącego mieszaniną gruzu wapiennego i kalcytowego, próchnicy oraz gliny, tworząc przy okazji różne nisze i zakamarki. Za metrowym prożkiem znajduje się komórka, pierwotnie zakryta grubą polewą naciekową. Namulisko jest tutaj bardzo obfite, gliniaste.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach jurajskich. Szata naciekowa jest wyjątkowo bogata, jak na tak nieduży obiekt. Jednak nacieki aktywne, tworzące się aktualnie, należą do rzadkości. Wynika to prawdopodobnie z wylesienia wzgórza.

Jaskinia posiada w końcowych partiach ustabilizowany, jaskiniowy mikroklimat, ale w przeważających fragmentach jest narażona na działanie światła słonecznego i mrozu. Woda występuje tylko w postaci nielicznych wykapków.

W załomach i niszach dobrze jest rozwinięta cieniolubna roślinność naskalna, reprezentowana przez różnorodne mszaki i paprocie oraz glony. Zielone plechy tych ostatnich mają galaretowatą strukturę oraz interesującą formę, do złudzenia przypominającą nacieki.

Jaskinia była znana od wielu lat, lecz nie opisywana.

Materiały dokumentacyjne zebrali w dniu 19 lutego 2000 r. J. Zygmunt i M. Miedziński. Dane zaktualizował J. Zygmunt w 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Zygmunt J. 2003 (wykaz jaskiń); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011a (plan i opis inwentarzowy); Zygmunt J. 2013 (replika planu - zmniejszony - i opisu (skróconego) z t.1 Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej, fot. otworu i wnętrza jaskini, pod nr inwentarzowym wg własnego podziału autora).

Zygmunt J. i in. 2000 (dokumentacja).