Z przysiółka Mnikowa, Skałki (przy drodze Mników-Baczyn, przystanek autobusowy: Skały Mnikowskie) kierujemy się ku południowi ścieżką, która rozpoczyna się przy parkingu, do Doliny Mnikowskiej. Idąc w dół doliny dochodzimy do miejsca, gdzie wysoko w prawym zboczu, pod skałami, umieszczona jest kapliczka. Nad nią, na skale namalowany jest znacznych rozmiarów wizerunek Matki Boskiej (z roku 1863, pędzla E. Radzikowskiego). Przechodzimy przez kładkę i kierujemy w górę ścieżką prowadzącą do kapliczki. W połowie wysokości zbocza opuszczamy ścieżkę. Podchodzimy w prawo i w górę. Za filarem skalnym znajduje się rozszerzenie wąwozu. Po lewej stronie ciągnie się pas skał; w ich środkowej części znajduje się obszerny otwór jaskini.

Otwór jaskini tworzy rozległy okap szerokości 8 m i wysokości dochodzącej do 3 m. Pod nim znajduje się poziomy taras nad stromym zboczem wąwozu. W kierunku zachodnim odchodzi krótka wnęka z wyraźną rynną denną, która przechodzi w końcu w niedostępną szczelinę. Ze wschodniego krańca okapu prowadzi w głąb obszerny i wysoki korytarz 9 m długości. Na jego końcu, z poziomu dna ciągnie się szczelina, która prowadzi w kierunku Jaskini nad Matką Boską. Nieco powyżej, oddzielona od poziomu korytarza 2 m progiem znajduje się niewielka salka.

Jaskinia powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford). Jest utworzona na pionowym pęknięciu w warunkach freatycznych (na ścianach liczne zagłębienia wirowe). Jedyne spotykane tu nacieki to zwietrzałe grzybki. Namulisko pod okapem skąpe, w korytarzu ku wschodowi gliniaste, z dużą ilością gruzu na powierzchni.

Jaskinia jest widna, tylko odgałęzienia są mroczne; w głębi sucha.

W jaskini na ścianach rosną glony i mszaki. Pod okapem, w zasięgu światła występują glony i paprocie.

Stwierdzono w niej obecność pajęczaków: Amaurobius fenestralis, Tegenaria silvestris, Tegenaria ferruginea, Lepthyphantes leprosus, Porrhomma convexum, Nesticus cellulanus, Leiobunum rupestre (Sanocka-Wołoszynowa, 1981).

Jaskinia jest znana i odwiedzana.

Po raz pierwszy została opisana i zinwentaryzowana przez Kowalskiego (1951) pod poz. 30. Dokumentację opracował M. Szelerewicz (11.1999). Dane zaktualizował w 2009 r M. Szelerewicz
Plan opracował M. Szelerewicz.

Kowalski K. 1951 (pod nr 30 opis, plan); Sanocka-Wołoszynowa E. 1981 (stwierdza występowanie 7 gatunków pajęczaków); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają w wykazie); Jaskinie Pomostu Krakowskiego 2011 (plan i opis inwentarzowy).

Baryła J., Górny A., Pruc M., Słobodzian B., Szelerewicz M. 2000 (opis inwentarzowy i plan).