Idąc drogą od Pilicy, przy pierwszym przystanku PKS we wsi, skręcamy w prawo między opłotki i po 300 m dochodzimy do wzgórza. Wzgórze to ma wygląd długiego grzbietu podzielonego na część wschodnią i zachodnią. Omawiane schronisko znajduje się w szczytowej partii części zachodniej. Wszystkie otwory schroniska są silnie zarośnięte krzewami, co w sezonie wegetacyjnym może powodować trudności w ich odnalezieniu.

   Główne wejście do schroniska to obszerny otwór przysłonięty nieco głazami wprowadzający do dużej sali o długości około 11 m i szerokości około 9 m. Jej wysokość wynosi około 4 m W sali tej znajdują się pokaźne ilości śmieci w postaci puszek od konserw, stłuczki szklanej, drutów i in. W prawym rogu sali głównej znajduje się krótki korytarzyk łączący się z powierzchnią, w chwili obecnej przysypany kamieniami, nie dający się przejść. W lewej (wschodniej) ścianie sali głównej znajduje się okno skalne, za którym po pokonaniu niewielkiego progu dostajemy się do niskiego korytarzyka. Z niego z kolei przez przewężenie w lewej ścianie dostajemy się do korytarzyka wyprowadzającego do drugiego otworu północno-wschodniego. Na wprost otworu głównego, w wielkiej sali znajduje się wejście do ciasnego korytarzyka, który przez niewielką salkę trochę meandrując, wyprowadza nas do otworu południowego. W otworze tym również znajduje się spora ilość śmieci i odpadków.

   Schronisko jest rozwinięte w wapieniach skalistych typu smoleńskiego. Szaty naciekowej praktycznie brak, jedynie w sali głównej zachowały się resztki skromnych nacieków, są one jednak bardzo zniszczone. Namulisko jest dosyć skąpe kamienisto-piaszczysto-gliniaste. Sprawia wrażenie przegrzebanego, tym bardziej, że w sali głównej znajduje się owalne zagłębienie, które nie powstało w sposób naturalny.

   Schronisko nie posiada własnego mikroklimatu, jest w nim sucho i przewiewnie. Schronisko w większej części jest widne, jedynie w ciasnym korytarzyku jest ciemno. Z okazów fauny w schronisku zauważono jedynie ćmy i motyle.

Po raz pierwszy plan i opis wykonuje K. Kowalski w 1949 r. traktując korytarz południowy jako oddzielne schronisko i nadając mu numer 402 a części północnej numer 403. Schronisko 402 u Kowalskiego nosi nazwę „Schronisko przy wsi Strzegowej III” a schronisko 403 nazwę „Schronisko przy wsi Strzegowej IV”. W 1978 r. schronisko 403 opisuje J. Otęska-Budzyn. W 1986 r. schroniska wzmiankują M. Szelerewicz i A. Górny nadając im również oddzielne numery IV. D. 10 i IV. D. 11. Aktualizacji planu i danych dokonali we wrześniu 1991 r. A. Polonius i S. Kornaś. Po połączeniu schronisk nadano im wspólny numer IV. D. 10 i nazwę „Schronisko przy wsi Strzegowej III” (dokumentacja dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego -1991). Jednak ze względu na rozmiary obiekt zasługuje na to by nazywać go jaskinią. Dane zaktualizował A. Polonius (2010).
Plan opracował Adam Polonius.

Kowalski K. 1951; Otęska-Budzyn J. 1978; Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka, orientacyjne położenie); Polonius A. 1994 (wzmianka, położenie); Kurek A., Wiśniewski W.W. 1995 (wymieniają, podają wymiary); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Polonius A. i in. 1991; Polonius A. 2003 (wymienia).