Do wzgórza najprościej dojść z miejscowości Smoleń, w której bierze swój początek Dolina Wodąca. Nad Smoleniem góruje wzgórze z ruinami średniowiecznego zamku. Po południowym zboczu tego wzgórza biegnie asfaltowa droga łącząca Smoleń z przysiółkiem Podlesie, leżącym w górnej części Doliny Wodącej. Posuwając się ową drogą, dochodzimy po około 700 m do starej studni w Podlesiu. Około 200 m dokładnie na północny zachód od studni znajduje się szczyt wzgórza, do którego najprościej dojść polnymi miedzami. Schronisko znajduje się w skałce na wierzchołku wzgórza. Od północno-wschodniej strony tych skałek w amfiteatralnej niszy nad niewysokim stokiem leży otwór schroniska.

   Otwór ten leżący pod skalnym okapem o głębokości około 1,5 m wprowadza do dwóch niezbyt dużych salek, na których schronisko się kończy. Salka prawa, o wysokości około 3 m jest niższa od salki lewej o około 1 m. W ścianach komór widoczne są szczeliny tektoniczne ciągnące się w głąb masywu lecz niedostępne. Obok głównego otworu, za filarem skalnym znajduje się kanał prowadzący do wnętrza, jednak zbyt ciasny aby dało się tędy przejść. Schronisko powstało w górnojurajskich  wapieniach skalistych.

   Z szaty naciekowej można znaleźć w schronisku nieliczne nacieki grzybkowe i resztki mleka wapiennego. Przed wejściem do schroniska skała jest dość silnie skrasowiała. Namulisko jest gliniasto-kamieniste. Przy otworze leży gruba warstwa liści.

   Schronisko nie posiada własnego mikroklimatu. W lewej salce jest mroczno a w prawej ciemno. Na skale wokół otworu rośnie duża ilość mchów. We wnętrzu schroniska zaobserwowano kilka sztuk pająków Meta menardi i większą ilość muchówek.

Schronisko jest znane od dawna.

Po raz pierwszy opisał go Kowalski i nadał mu numer 392. W „Jaskiniach Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej” M. Szelerewicza i A. Górnego nosi numer IV.C.12. Plan i opis obiektu znalazł się w dokumentacji wykonanej w 1991 r. dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego gdzie nosi ten sam numer IV.C.12. Opis i plan schroniska znajduje się również w dokumentacji z roku 2000 wykonanej na zlecenie Ministerstwa Środowiska, gdzie nosi tę samą nazwę i numer co w w/w dokumentacji. Pomiary w schronisku wykonali we wrześniu 1991 r. A. Polonius i S.  Kornaś. Dane zaktualizował A. Polonius (2009).

Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951; Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka, lokalizacja na mapie 1:100 000 ); Polonius A., Sławiński J., Tyc A. 1993 (wzmianka); Polonius A. 1994 (wzmianka,lokalizacja); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Polonius A. i in. 1991; Polonius A. i in. 2000 (dokumentacja); Polonius A. 2003 (wymienia).