Od przystanku autobusowego w centrum Ryczowa (odgałęzienie drogi na Żelazko) idziemy asfaltową drogą w kierunku Pilicy (ku NE). Po około 800 m skręcamy w prawo na gruntową drogę prowadzącą do Złożeńca. Biegnie tędy czarny szlak turystyczny w kierunku Smolenia. Mijając skały z ruinami strażnicy (Skała Grodzisko). Przechodzimy koło ruin i idąc ku wschodowi dochodzimy do skałek oddalonych o około 200 m od strażnicy. U podstawy najwyższych z nich, od strony południowej znajduje się rozległy okap kryjący schronisko.

   Od strony południowej schronisko tworzy duży okap o szerokości 10 m, w lewej części w głębi niski do 0, 5 m, sięgający 4 m w głąb skały. Część prawą stanowi korytarz utworzony na pionowej szczelinie N-S o wysokości 2 m w otworze. Przy wejściu z prawej strony niewielki korytarzyk okrąża filar skalny. Korytarz początkowo wysoki, po trzech metrach obniża się do 30 cm na odcinku dalszych 3 m. Dalej przechodzi w pionową szczelinę z 1 metrowym progiem. Dno zalegają tutaj duże głazy wapienne, przy końcu w stropie 1, 5 m szczelinowy kominek wprowadza na zewnątrz. Nad wejściem do korytarza od południa na wysokości 3 m znajduje się 3 m tunelik przebijający niewielką grzędę skalną. Ma on wysokość 1 m, w jego dnie głazy zaklinowane w stropie korytarzyka za otworem południowym.

   Schronisko utworzone w wapieniu skalistym górnej jury, powstało w warunkach freatycznych na pionowym pęknięciu o przebiegu N-S i poziomej fudze międzyławicowej. Widoczne poziome rozmycia o charakterze anastomozów, liczne koliste wżery i jamy na ścianach. Poziomy korytarz częściowo szczelinowo-zawaliskowy. Szaty naciekowej brak. Namulisko jest niezbyt obfite, piaszczysto-lessowe, z luźnym gruzem wapiennym i większymi blokami.

    Schronisko jest suche, przewiewne. Od strony południowej na ścianach występuje kserotermiczna roślinność naskalna. Na ścianach prawej szczeliny w otworze rosną mchy i porosty. Licznie występują pajęczaki.

Widoczne są ślady zwiedzania. Po raz pierwszy wzmiankowane przez Szelerewicza i Górnego (1991).

Udokumentowane zostało przez M. Szelerewicza i A. Górnego w maju 1991 r. oraz w listopadzie 1998 r. W dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego schronisko nosi numer IV.B.73. Opis i plan schroniska znajduje się również w dokumentacji dla Ministerstwa Środowiska z roku 2000. Dane zaktualizował A.Polonius (2009).
Plan opracowali M. Szelerewicz i A. Górny.

Polonius A. 1994 (wymienione w wykazie, lokalizacja na mapie); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Górny A. i in. 1991b (lokalizacja na mapie w skali 1:10 000; opis schroniska, plan i zdjęcie otworu południowego i północnego); Polonius A. i in. 2000 (dokumentacja); Polonius A. 2003 (wymienia).