Idąc około 300 m na wschód od najdalej na północ wysuniętych zabudowań miejscowości Ryczów dochodzimy do wzniesienia zwanego Góra Dupnica, leżącego w rozwidleniu dróg Ryczów-Złożeniec i Ryczów-Pilica. Na szczycie i zachodnim zboczu pojawiają się wychodnie górnojurajskiego wapienia skalistego w formie malowniczych skałek. W skałkach tych znajduje się kilka schronisk skalnych. We wschodniej grupie skałek od jej północno-zachodniej strony znajduje się amfiteatralna kotlinka o stromo nachylonym dnie. W kotlince tej znajdują się otwory schroniska.

    Otwór główny schroniska jest wielką szczeliną wprowadzającą do głównej części schroniska. Otwór boczny znajduje się kilka metrów na prawo od głównego i jest to bardzo ciasne okno wychodzące na skalny prożek.

    Schronisko jest rozwinięte w górnojurajskich wapieniach skalistych, na szczelinie otwartej u góry (tylko część schroniska jest „zadaszona”). Wejście do szczeliny jest bardzo strome. W końcowej części z prawej i lewej strony znajdują się krótkie, ślepo zakończone szczeliny. Natomiast w pobliżu wejścia głównego odchodzi w prawo ciasny, lekko meandrujący korytarzyk, kończący się bocznym wejściem. Korytarzyk ten ma w części wstępnej połączenie ze szczeliną wejścia głównego poprzez skalny próg. W połączeniu tym są wyraźnie zaznaczone efekty pracy wody (rura skalna). W ścianach są ślady korozji krasowej. Z form szaty naciekowej zachowały się tylko resztki nacieków grzybkowych i polew kalcytowych. Namulisko części głównej jest humusowo-piaszczyste a w bocznym korytarzyku piaszczysto-gliniaste z luźnymi odłamkami skalnymi oraz skalne dno. Namulisko jest dość obfite i mimo zaśmiecenia sprawia wrażenie nienaruszonego.

    W części głównej schroniska jest widno, w bocznym korytarzyku mroczno. Całkiem ciemno jest w ciasnych zakamarkach bocznych szczelin.

    Przy wejściu do schroniska rosną krzewy, w zasięgu światła rozproszonego pojawiają się pojedyncze pędy jeżyn i pokrzywy. Głębiej na ścianach można zauważyć mchy i porosty. Nie zauważono przedstawicieli fauny.

Zaśmiecenie wskazuje na dość częste odwiedziny ludzi, choć obiekt pełni również funkcję schroniska dla dzikich zwierząt o czym świadczy duża ilość ich odchodów.

Schronisko po raz pierwszy opisuje Kowalski w swojej inwentaryzacji pod numerem 414. Nadaje mu również nazwę Schronisko w Ryczowie IV. W „Jaskiniach Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej” M. Szelerewicza i A. Górnego nosi numer IV.B.51. W 1993 roku plan i opis obiektu znalazł się w dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego. Opis i plan schroniska został również zamieszczony w dokumentacji z roku 2000 wykonanej na zlecenie Ministerstwa Środowiska, gdzie nosi tę samą nazwę i numer co w w/w opracowaniach. Pomiary w schronisku wykonał we wrześniu 1993 r. A. Polonius i S. Kornaś. Dane zaktualizował A. Polonius (2009).
Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K., 1951; Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka, lokalizacja na mapie 1 : 100 000 ); Polonius A. 1994 (wzmianka, lokalizacja); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011c (plan i opis inwentarzowy).

Polonius A. i in. 1993; Polonius A. i in. 2000(dokumentacja); Polonius A. 2003 (wymienia, nadaje nową nazwę).