Od Hali Jaworzyna w górę pod trasą wyciągu krzesełkowego do miejsca, gdzie przebiega ona ponad nartostradą. Stąd parę minut w górę, po czym w prawo na poziomą drogę, pierwszą od chwili opuszczenia trasy wyciągu. Dawniej droga leśna, obecnie szeroka "spychaczówka". Z uwagi na to, że wspomniana droga przebiega obecnie nieopodal pośredniej stacji wyciągu krzesełkowego (po prawej stronie) można nią dojść od razu, kierując się w górę, dotrzeć do wspomnianego miejsca. Dalej drogą około 500 m do otworu jaskini, znajdującego się tuż na lewo, niegdyś pod wielkim, charakterystycznym głazem. Obecnie głaz został zniszczony w czasie budowy drogi. Pozostało tylko na poboczu rumowisko głazów i stos gałęzi, co czyni otwór prawie niewidocznym. Budowa drogi spowodowała zawalenie prawie całej jaskini, a jej długość zmniejszyła się z 61 do 4,5 m. Może pozostały głębiej położone fragmenty, ale od strony znanego otworu są całkowicie niedostępne. Dojście nieskomplikowane, jednak obecnie otwór trudny do odnalezienia.

Ciasny otwór prowadzi do stromo opadającego, krętego, wyklinowującego się korytarzyka o przebiegu NW- SW, który kończy się po 2,5 m. Od otworu ku SE odchodzi szczelina dostępna na odcinku ok. 2 m.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach warstw godulskich dolnych, częściowo w rowie rozpadlinowym, częściowo w rumowisku, które bardzo przemodelowała budowa nowej drogi. Światło sięga do korytarzyka wstępnego. W partiach przyotworowych gdzieniegdzie występują mchy i porosty. W jaskini przed zawaleniem zaobserwowano duże ilości pająków, co przesądziło o nazwie.

Jaskinię penetrowaną wstępnie przez A. Górnego (J. Ganszer 2008) odnalazła 26 października 1969 r. grupa pod kierunkiem J. Adamusa, ze Speleoklubu PTTK Bielsko-Biała w czasie planowej eksploracji stoków Skrzycznego. Zwiedzono wtedy część do Sali pod Płytą, dalszych odkryć dokonano w grudniu 1969 roku.

Materiały dokumentacyjne zebrali dnia 24 września 1972 r. Z. Ładygin, J. Niepsuj, P. Holek- senior (Speleoklub PTTK Bielsko-Biała). Pomiary wykonano busolą i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2002 r. pomierzył J.Ganszer(Speleoklub Bielsko-Biała), w 2004 r. sporządził plan dostępnych fragmentów po zawaleniu jaskini. Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.
Plan opracował Z. Ładygin.

Ładygin Z. 1972 (ogólna lokalizacja i charakterystyka); Ładygin Z. 1974 (plan I i opis inwentarzowy, bez daty); Mikuszewski J. 1974 (dwie fotografie z wnętrza jaskini); Klassek A., Klassek G. 1979 (ujęta w zestawieniu zinwentaryzowanych jaskiń); Gawłowski P. 1989 (umiejscowienie jaskini w jednostkach litostratygraficznych); Klassek G. 1990 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); 1993 (uznana za pomnik przyrody nieożywionej); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997a (plan I i opis inwentarzowy); Michalska B., Wojtas P. (ujęta wśród jaskiń okolic Bielska-Białej); Alexandrowicz Z., Poprawa D. (red.) 2000 (opis ogólny jaskini, jako pomnika przyrody); Ganszer J. 2004 (wzmianka o zmniejszeniu długości jaskini, dokumentacja); Ganszer J. 2005a (schemat lokalizacji obiektu); Klassek G., Mleczek T. 2004, 2005 (wzmianki o zawaleniu prawie całej jaskini); Ganszer J. 2008 (wzmianka o pierwszej eksploracji).