Od drewnianego kościoła w Bukowcu drogą w kierunku Jamnej do początku ścieżki przyrodniczej i dalej tą ścieżką do otworu 1. Około 20 m dalej ku W znajduje się niepozorny otwór 2. Dojście nieskomplikowane, otwory łatwe do znalezienia. Zwiedzanie w niektórych partiach uciążliwe i trudne, w kilku miejscach lina konieczna (stałe punkty asekuracyjne). Otwory jaskini zamknięte kratami.

W jaskini generalnie można wyróżnić trzy główne poziomy:

I poziom, górny - tworzą korytarze wejściowe dwóch otworów jaskini, wraz z łączącym je ciągiem bocznym.

Pierwszy (stary) otwór wejściowy (szerokości 0,7 m) wyprowadza do niskiego, biegnącego w dół ku SW korytarza, który swoim charakterem różni się wyraźnie od dalszych, strzelistych partii jaskini. Tu, 4 m za otworem, dnia 15 października 1996 r. została założona stała krata. Na pierwszych 10 m korytarz jest przeciętnie wysokości 0,8 m (z rzadka 1,4 m), szerokości w dolnej części 0,7-0,8 m (tylko raz, 4 m od otworu, za małym prożkiem rozszerza się do 1,4 m) zaś miejscami przy płaskim, nachylonym stropie -1,2 m. Ściany proste, przeważnie lite, zaś dno nierówne, pokryte rumoszem i większymi blokami (najokazalsza wanta przegradzająca korytarz około 8 m za otworem).

Te pierwsze, opisane powyżej partie, doprowadzają do niedużej salki z charakterystycznym koniem skalnym (wysokości około 2 m, szerokości 1,2 m) zwanej Salą Piotrka. Na prawo, pod wspomnianym koniem w dół przez niewielki prożek wydostajemy się do ciasnego, zaciskowego przesmyku wprowadzającego nas w partie wielkiego zawaliska. W kierunku SW odchodzi boczny korytarz z niewielką studzienką liczący około 8 m długości, przy przeciętnie szerokości 0,6 m o przebiegu SW-W, którym wydostać się można do wstępnych partii jaskini przy 2 otworze. Tu zamontowana została ruchoma krata. My jednak przedostajemy się (czołganie) przez zawalisko wspomnianym przesmykiem, który gwałtownie skręca ku S. Zrazu jest on szerokości 0,3 m, a po 2,5 m za okazałą wantą rozszerza się do 0,4 m. Korytarz (znowu wygodniejszy) ponownie biegnie na SW. Przegradzają go teraz dwie brzytwy skalne, które obchodzimy górą, przejściem z lewej strony (szerokości 0,5 m). Po około 5 m niewielkie rozszerzenie (szerokości 1,4 m) zawalone głazami za którym korytarz (szerokości 0,7 m) biegnie jeszcze w dół 4 m i doprowadza do ciągu głównego (drugi poziom). Miejsce to można określić jako pierwszy istotny zwornik pomiędzy ciągami jaskini.

W odległości 1,5 m od tego miejsca w kierunku SW, gdzie korytarz główny ciągu jest już znacznie wyższy, można wspiąć się około 3 m prożkiem do korytarza schodzącego od II otworu. Korytarz biegnie w górę ku NE, jest szeroki i prostokątny, pokryty gliną. Po około 4 m zwęża się znacznie przechodząc w ciasną studzienkę (głębokości 1 m) i skręca gwałtownie ku N. Za studzienką w wyżej położonej części korytarza (z prawej strony) znajduje się wylot ciągu bocznego opisanego uprzednio. Po 3 m (od studzienki) biegnący w górę korytarz wyprowadza do ciasnego (szerokości 0,5 m) drugiego otworu jaskini, który prawdopodobnie w okresie inwentaryzacji K. Kowalskiego (1953) nie był jeszcze otwarty.

 II poziom, środkowy - stanowi centralną część jaskini i obejmuje partie od rejonu Studni Dusz po Studnię „S". Jest on najbardziej rozczłonkowany, tak, że w nim samym można wyróżnić piętra pośrednie, co jednak dla spójności opisu wydaje się zbędne.

Od miejsca zwanego Chłodnią, w którym zgodnie z wcześniejszym opisem wspiąć się można do korytarza schodzącego od 2 otworu, kierujemy się ku SW w dół (przez 2 m pionowy próg) do strzelistego (wysokości 5-6 m, miejscami strop niewidoczny) choć wąskiego korytarza (szerokości na progu 0,7 m, w dalszych partiach 0,5 m) o prostych, litych ścianach, biegnącego w dół w linii prostej, przez około 9 m, z tym, że około 4 m od progu wspiąć się można do górnych partii, o których później. Wysokości korytarza jest teraz zmienna - zmniejsza się do około 2 m, po czym zwiększa, aby dalej znowu się zmniejszyć. Bieg korytarza też ulega zakłóceniu. Na krótkim odcinku skręca on dwukrotnie pod kątem prostym. Za drugim zakrętem (około 2 m) w prawo (za niewielkim prożkiem) 2 m obejście doprowadza do niedużej studzienki. My jednak schodzimy stromo w dół od zakrętu ku południowi, z prawej strony dochodzi zejście od wspomnianej uprzednio, niedużej studzienki. Jest to już rejon Studni Dusz (drugi istotny zwornik pomiędzy ciągami jaskini) i w tym miejscu można założyć zjazd, lecz jest to niepraktyczne. Lepiej zejść około 4 m niżej, gdzie wspomniana studzienka uchodzi do wielkiej szczeliny i tu korzystając ze stałego punktu założyć stanowisko. Stąd ku SW odchodzi nieduży korytarz (długości 5,5 m, szerokości do 0,6 m, wysokości zmiennej 0,7 - 2,5 m).

Do rejonu Studni Dusz zejść można inną, okrężną drogą, przez górne partie. Wydostajemy się do nich przez ukośny próg (wysokości 1,8 m) w miejscu, o którym wcześniej wspomniano, tj. około 4 m od progu w Chłodni. Korytarz (szerokości 0,7 m) biegnie ku SW zrazu w górę przez 1,5 m prożek, po czym wyrównuje się. Po około 8 m rozszerza się do 1 m. Za dużym głazem korytarz urywa się prostokątną rozpadliną (szerokości 0,7 m; długości 1,2 m) będącą w zasadzie otworem studni łączącej się z niżej położonymi partiami obejścia. Dalej za otworem korytarz kontynuuje się w kierunku SW, biegnie w dół przez 3 m do skrzyżowania z poprzeczną szczeliną, za którą (w górę przez próg wysokości 1,7 m) kontynuuje się jeszcze dwoma pięterkami po około 4 m długości, skręcając w końcowej części ku W. Z górnego piętra przez 3,0 m wysokości próg możemy się wspiąć do około 7 m długości korytarza. Jest wysoki do 3,0 m i szeroki do 1,5 m, kończy się niewielkim rozszerzeniem, którego dno pokrywa guano nietoperzy (Komora z Guanem). Z niej przez 2, o m wysoki prożek możemy wejść do niskiego, około 2 m długości korytarza. Natomiast poprzeczna szczelina w kierunku W po około 2 m kończy się, a ku E zbiega do zaznaczonej uprzednio małej studzienki (obejście do Studni Dusz), nad którą łączy się również ze wspomnianym wcześniej 2 m obejściem korytarza dolnego.

Nad opisanymi partiami znajduje się jeszcze jedno piętro. Dostać się tam można od Chłodni zapieraczką poprzez 5,5 m próg. Dalej biegnie ciasna szczelina, która stopniowo się rozszerza. Po 4,5 dochodzimy do studni (głębokości 3,5 m), a po dalszych 3 m do następnej (głębokości 2,5 m). Studnie te łączą się z niżej położonymi, a wcześniej opisanymi partiami. Wysokość korytarza tu zmienia się od 1 m do 3 m w rejonie studni.

 Opisane partie - nastromione, rozwinięte piętrowo i koncentrujące się w zasadzie bezpośrednio na osi dużej pionowej szczeliny - różnią się swoim charakterem od drugiej rozwiniętej horyzontalnie części poziomu.

Od pierwszego zwornika tj. połączenia korytarza wejściowego z ciągiem głównym kierujemy się na NE (w przeciwnym kierunku niż uprzednio). Przez 8 m korytarz jest niski, ograniczony od góry dużymi wantami (miejscami istnieje kontakt z korytarzem wejściowym), a w dalszej części specyficznym okapem. Tu też szerokości korytarza się zmniejsza z 0,7 do 0,4 m. Przez przewężenie schodzimy pod okapem i za niedużym prożkiem wydostajemy się do poziomego korytarza nazwanego przez W. Walczaka, a za nim K. Kowalskiego Komorą Nietoperzową. Jest to szczelina szerokości 0,5 m, wysoka na 2,3 m, o ścianach litych i nachylonych, przechodzących (w górnej części) w pionowe pęknięcie. Korytarz w środkowej części zagradza wąski i długi na 1,2 m blok. Po 2 m (od bloku) w prawo jest przejście do dalszych partii jaskini, zaś na wprost 0,9 m prożek z wantą (w górę), za którym korytarz (przeciętnie szerokości na 0,6 m) kontynuuje się jeszcze przez 5 m i kończy zawaliskiem.

 Wracamy do wspomnianego przejścia, które stanowi niewielka studzienka wyprowadzająca ku SE do oryginalnego rozdroża (zawalonego głazami od strony SW) zwanego też Salą nad Zębem. Jest to 3 m długości szczelina przedzielona prożkiem, szerokości 0,8 m w górnej części, a ograniczona ku dołowi charakterystycznymi (zaglinionymi) gzymsami (szerokości przeciętnie 0,4 m) biegnącymi wzdłuż ścian. Od rozdroża odchodzą w przeciwnych kierunkach dwa ciągi. Pierwszy w kierunku SW. Jest to biegnący stromo w dół, szerokości 0,6 m korytarz o litych ścianach i zaglinionym dnie. Po około 6 m przegradza go kaskadowy próg (wysokości 2,1 m). Pod nim korytarz (szerokości 0,4 i wysokości 6 m) utrzymując poprzedni kierunek jest bardziej połogi, o dnie pokrytym głazami. Kończy się on po 10 m nad pionową szczeliną do której przedostajemy się przez dwa otwory, pomiędzy dużymi blokami. Zjazd założyć tu można z dwóch stałych haków. Miejsce to zwane Sypialnią stanowi trzeci istotny zwornik pomiędzy ciągami jaskini. Drugi korytarz biegnie w kierunku NE. Schodzimy do niego 1,8 m progiem. Na odcinku pierwszych 3,5 m jest równy i szeroki na 0,7 m, po czym raptownie się zwęża do 0,3 m (zacisk Z1). Następne 9 m to partie okazałego zawaliska, z tym, że z ciasnego 2,5 m długości przełazu wydostajemy się do studni (1,9 m głębokości) popod którą korytarz najpierw rozszerza się ponad 1 m, po czym stopniowo zwęża się do 0,5 m. Partie te zwane są Meandrem. Po przejściu niewielkiego prożka (1,4 m) w górę wydostajemy się znowu do wysokiego (do około 5 m), równego i szerokości 0,5 m korytarza zwanego Salą Balową. Kończy się on po około 8 m zawaliskiem. Jednak 2 m przed końcem korytarza, przez niewielki otwór w dnie przedostać się można do przejścia biegnącego stromo w dół ku wschodowi, które po 2,5 m doprowadza nad prostokątny (szerokości 0,5 m, długości około 5 m) otwór studni „S". Trawersując otwór studni przechodzimy na drugi jej kraniec, gdzie znajduje się zaciskowy przełaz. Przechodzimy go i przez 4 m wysokości próg wydostajemy się do dolnego poziomu jaskini. Nad zaciskiem znajduje się jeszcze jeden wygodny przełaz, który doprowadza do opisanego dalej, ciasnego pięterka, położonego nad dolnym przełazem. Studnia „S" jest czwartym istotnym zwornikiem pomiędzy ciągami jaskini.

III poziom, dolny - jest jedną wielką szczeliną o generalnym przebiegu NE-EW-SW, która ze wszystkich ciągów jaskini w największym stopniu zachowała swój pierwotny charakter.

Z górnymi partiami zasadniczo ma połączenie przez trzy wspomniane w opisie zworniki (drugi, trzeci, czwarty), które warto pokrótce scharakteryzować. Da nam to przy okazji sondażowy (w trzech różnych punktach) wgląd w pionowe rozwinięcie szczeliny.

Zwornik drugi - od Studni Dusz - 14 m zjazd rozległą, jednostajnie nachyloną pod kątem około 75° szczeliną o litych ścianach. Generalnie można przyjąć, że jest ona wąska (miejscami tylko nieznacznie się rozszerza). Pokonywanie szczeliny czy w dół, czy w górę dość uciążliwe - konieczna jest lina (trudności V).

Zwornik trzeci - od Sypialni (2 stałe haki) 8 m zjazd tą samą co uprzednio rozległą, lecz tu pionową i przestronną szczeliną o ścianach litych - do mostu skalnego utworzonego częściowo z dużych zaklinowanych bloków. Na tym odcinku lina konieczna (trudności IV).

 Od mostu w dół (5 m) szczelina znacznie się zwęża, można zejść nią bez liny, zapieraczką (trudności II).

Zwornik czwarty - od Sali Balowej 9 m zjazd studnią „S" (stromo nachyloną szczeliną). Dla dobrze wspinających się lina nie jest konieczna, choć zejście lub wyjście dość ryzykowne - miejscami jest ślisko. Łatwiejszym wariantem jest przetrawersowanie studni do zaciskowego przełazu. Za nim schodzimy łatwym, 4,0 m wysokości progiem na dno dolnego poziomu. Aby uniknąć kłopotliwego przejścia przez zacisk, możemy wejść do wygodniejszej szczeliny, znajdującej się 1 m powyżej. Przedostajemy się nią do opisanego dalej pięterka, znajdującego się nad dolnym poziomem. Problemem są tu z kolei głębokie studzienki, które należy pokonać zapieraczką, by zejść do dolnego poziomu.

Warto zaznaczyć, że najpraktyczniej dostać się można do dolnej szczeliny stosując warianty:

1) zejście przez zwornik czwarty, wariantem przez zaciskowy przełaz i trawers studni “S”

2) wejście przez zwornik drugi (Studnia Dusz), wariantem omijającym 14 m głębokości szczelinę.

Dolna szczelina o litych ścianach, dnie pokrytym rumoszem, gdzieniegdzie większymi blokami i żwirowatym materiałem nie jest jednostajna. Przeciwnie, jej konfiguracja jest zmienna, urozmaicona licznymi progami, co przy szerokości 0,4-0,5 m (w przeważającej części) czyni jej całkowite przejście uciążliwym.

Od zjazdu ze Studni Dusz (zwornik drugi) z miejsca zwanego Kuchnią w kierunku SW szczelina biegnie w górę. Po około 6 m przechodząc progi 5 m (za którym znajdują się duże bloki skalne) i 2 m dochodzimy do spita. Tu szczelina jest szerokości na około 0,7 m i wysokości na około 8 m. Warto dodać, że od tego miejsca można wspiąć się w górę i trawersując w wyższych partiach szczelinę półkami i gzymsami dostać się można do stałego haka w Studni Dusz (wspomniany wariant omijający 14 m głębokości szczelinę).

Za starym spitem w dół przez 3 m próg przedostać się można jeszcze około 14 m (w kierunku powrotnym przejście uciążliwe). Pod tym korytarzem znajduje się też ciasna szczelina długości 8 m.

Od Kuchni w kierunku NE schodzimy w dół szczeliną szerokości generalnie na 0,4-0,5 m i osiągamy najniższy punkt jaskini (-42,5 m). Dalej przez 1,5 m prożek w górę. Po około 4 m szczelina skręca ku E i zwęża się do 0,3 m. Wydostajemy się teraz popod wspomniany wcześniej most skalny (przy zworniku trzecim) usytuowany nad dnem szczeliny na wysokości od 3 do 5 m. Po około 8 m szczelina (szerokości 0,4 m) na tym poziomie się kończy i wydaje się, że kończy się definitywnie (ślepa ściana). Jednak tak nie jest, szczelina kontynuuje się 5 m wyżej na poziomie mostu skalnego. Utrzymując poprzedni kierunek z platformy stanowiącej część tego mostu podchodzimy jeszcze 3 m progiem i wydostajemy się do Jadalni - miejsca w którym znajduje się puszka z zeszytem do wpisów. Szczelina ograniczona okazałym głazem poszerza się tu do 1 m, przy wysokości 3-4,5 m. Schodzimy po pochyłym dnie, 3 m dalej szczelina (zwana Korytarzem Gotyckim) znowu się zwęża do 0,5 m. Przez dalsze 6 m biegnie prosto (tylko jeden, niewielki prożek) jest wąska i strzelista (wysokości 6,5 m) o litych, równych ścianach, gdzieniegdzie przegrodzona większymi blokami. Za niewielkim zakrętem (utrzymując uprzedni kierunek) schodzi nieco w dół, po czym się wznosi. Dochodzimy do okazałej, prostokątnej wanty, za którą przez około 5 m szczelina jest równa (szerokości 0,4-0,5 m; wysokości do około 8 m). Na dalszych 8 m (za dwoma blokami) sytuacja uprzednia się powtarza - schodzimy w dół, po czym w górę. Szczelina (zawalona okazałymi głazami) wyraźnie skręca ku NE i poszerza się do 0,8 m. Znajdujemy się w rejonie dna studni „S" (zwornik czwarty). Szczelina zwęża się znowu do 0,5 m. Schodzimy w dół, a następnie przez 5 m podchodzimy stromo w górę. Na tym poziomie po 2 m szczelina kończy się wąskim pęknięciem. Do dalszych partii wspiąć się trzeba ukośnym 3 m progiem (nad nim znajduje się 4 m wysokości próg, którym możemy się dostać do zaciskowego przełazu), za którym około 4 m przejściem wydostajemy się nad kolejny 3,5 próg. Pod progiem pozioma, prosta szczelina kontynuuje się jeszcze przez około 7 m. Opisywany ciąg jednak się tu nie kończy. Przez 4,5 m próg (znajdujący się w połowie poziomego odcinka) wspiąć się jeszcze można na wyższe piętro. Szczelina (szerokości 0,5 m) o dnie pokrytym żwirowatym materiałem biegnie tu jeszcze ku górze przez 7 m i za prostokątnym głazem kończy się zawaliskiem. Nad tymi partiami znajduje się jeszcze jedno ciasne pięterko długości około 9 m. Dostać się do niego można (zapieraczką) jednym z czterech kominów, wysokości od 3,5 m do 9 m. Jedna ze szczelin od SW doprowadza do górnych partii Studni “S” (nad zaciskowym przełazem)

Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach ciężkowickich serii śląskiej. Dno pokryte rumoszem, gruzem, różnej wielkości blokami, w niektórych partiach gliną lub żwirowatym materiałem. W jaskini występują inkrustacje kaolinitowo-kwarcowe z domieszką substancji amorficznej (Urban i in. 2006, Urban i in. 2007).

Jaskinia prawie w całości sucha. Przewiew wyczuwalny w jaskini na poziomie górnym i środkowym. Światło sięga od 1 otworu do Sali Piotrka oraz do studni za ruchomą kratą (od 2 otworu).

Na głazach przyotworowych (1 otwór) występują gdzieniegdzie mchy i porosty. Zaobserwowano liczne pająki i owady troglokseniczne (K. Kowalski 1954). Podczas zimowych spisów nietoperzy sporządzanych w latach 1991-1997 (T. Mleczek, B. Szatkowski, W. Węgiel 1994, T. Mleczek 1996g,h) stwierdzono występowanie podkowca małego (Rhinolophus hipposideros), nocka dużego (Myotis myotis), nocka Natterera (Myotis nattereri), nocka Brandta (Myotis brandtii), nocka rudego (Myotis daubentonii) i gacka brunatnego (Plecotus auritus). Maksymalną liczebność nietoperzy stwierdzono 13 lutego 2008 r., gdy w jaskini zimowało 158 osobników, w tym 147 podkowców małych (Mleczek 2008- materiały arch.)

Jaskinia znana od bardzo dawna. Wiążą się z nią legendy o skarbach i diabłach. Prawdopodobnie była penetrowana przez poszukiwaczy skarbów (o czym świadczyć mogą znaki wyryte przy 1 otworze). Miała też być kryjówką arian. Pierwszą wzmiankę o jaskini odnaleźć można w „Dzienniku podróży do Tatrów" z 1853 r. S. Goszczyńskiego. Wzmiankuje o niej również w 1878 r. A. Gruszecki.

W 1923 r. wstępne partie opisuje S. Udziela. Z późniejszych wzmianek opracowań należy wyróżnić zasadniczo dwie pozycje zawierające w ujęciu inwentarzowym kompleksowe dane o jaskini:

1) z 1937 r. - opis i plan jaskini oraz fotografia otworu W. Walczaka - „Wierchy";

2) z 1954 r. K. Kowalskiego - lokalizacja, opis, plan i przekrój rozwinięty (w skali 1:400) obejmujący 175 m długości (Jaskinie Polski tom III).

Na podstawie ustnych informacji wiemy, że prawdopodobnie w latach 70-tych został sporządzony (przez grupę tarnowską) trzeci plan jaskini, nieznany autorowi. Właśnie z tymi pracami mogą mieć związek oznaczenia numeryczne widniejące gdzieniegdzie na ścianach jaskini.

W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali w dniach 12-13 lipca 1979 r., 5-7 października 1979 r. 18 października 1980 r., 21-23 marca 1981 r. 19-20 maja 1982 r., 28-29 maja 1983 r., 5-6 listopada 1983 r.:

do planu jaskini: J. Ganszer J. Pukowski, G. Klassek, Z. Malarz, J. Pudełko, M. Beczała, M. Wiewióra, M. Grupka;

do przekroju rozwiniętego: J. Ganszer J. Pukowski J. Saluk, J. Pudełko, Z. Malarz ze Speleoklubu Bielsko-Biała.

Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Dnia 31 października 1993 r. T. Mleczek, B. Szatkowski i K. Bigos ze Speleoklubu Dębica uzupełnili materiały dokumentacyjne - inwentaryzując nowe partie o długości 30 m. Po tych pomiarach długość jaskini wzrosła do 350 m. 22 stycznia 1997 r. T. Mleczek, P. Baczyński i R. Niemiec (Speleoklub Dębicki) pomierzyli partie o długości 15 m. Po tych pomiarach długość jaskini wynosi 365 m. 15 kwietnia 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu, a w 2015 r. dpkpnał uzupełnień w wykazie cytowanej literatury..

Plan i przekrój rozwinięty opracował J. Ganszer, uzupełnienia wprowadził T. Mleczek.

Goszczyński S. 1853 (wzmianka o jaskini k/Bruśnika); Gruszecki A. 1878 (wzmianka o jaskini); Udziela S. 1923 (opis wstępnych partii); [bez imienia] 1932 (wzmianka o jaskini); Danysz-Fleszarowa R. 1933 (ujęta w spisie jaskiń krajowych); Czeppe Z. 1936 (opis jaskini); Walczak W. 1937 (opis, plan jaskini, fot. otworu); Sosnowski K. 1948b,(wzmianka o jaskini); Reychman J. 1948 (wzmianka o rozpoczęciu starań ochronnych jaskini); Kowalski K. 1951 (wzmianka o jaskini); Tomek W. 1952 (wzmianka o jaskini); Kowalski K. 1953b (wzmianka o występowaniu nietoperzy); Kowalski K. 1954 (plan, przekrój rozwinięty i opis inwentarzowy); Alexandrowicz Z. i in. 1975 (szkic lokalizacyjny, ogólna charakterystyka planu wg Kowalskiego); Klassek G. 1986b (ujęta na liście najdłuższych i najgłębszych jaskiń Karpat Fliszowych); Mleczek T. 1988 (wzmianka o „książkach wejść" do jaskini); Klassek G. 1989 (ujęta w zestawieniu jaskiń fliszowych); Wiśniewski W.W. 1989 (ujęta w wykazie jaskiń Karpat); Klassek G. 1990a (ujęta na liście najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G. 1990b, (opis, plan i przekrój rozwinięty jaskini oraz ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Klassek G. 1991 (ujęta na liście najdłuższych i najgłębszych jaskiń Karpat Fliszowych); Wiśniewski W.W. 1991e (ujęta w wykazie jaskiń Karpat); Wiśniewski W.W. 1992 (wzmianka); Węgiel A., Węgiel W. 1993 (dane dot. występowania nietoperzy w jaskini); Wiśniewski W.W. 1993a (wzmianka); Wiśniewski W.W. 1993b (ujęta w wykazie jaskiń Karpat); Klassek G. 1994 (ujęta na liście najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Mleczek T., Szatkowski B., Węgiel W. 1994 (dane z zimowego spisu nietoperzy - 1991-93); Wiśniewski W.W. 1994 (wzmianka o powiększeniu długości jaskini o 30 m nowych partii oraz ujęta na liście najdłuższych i najgłębszych jaskiń Karpat Fliszowych); Mleczek T. 1995b (wzmianka o inwentaryzacji 30 m nowych partii, uzupełniony przekrój rozwinięty jaskini); Klassek G. 1995 (wzmianka o inwentaryzacji nowych partii oraz ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń Karpat Fliszowych); Klassek G. 1996 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń Karpat Fliszowych); Mleczek T. 1996g,h (nietoperze); Mleczek T. 1996i (informacja o zamknięciu jaskini kratą); Wiśniewski W.W. 1996a,d (ujęta w wykazie jaskiń Karpat); Wołoszyn B.W. 1996 (wymienia w spisie największych kolonii nietoperzy); Urban J. 1997 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń pseudokrasowych Polski); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Klassek G., Mleczek T. 1998 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Nabożny P., Kozik R., Zawartka J. 1998 (krótki opis, fauna, fotografie); Wiśniewski W.W. 1998d (wzmianka); Wiśniewski W.W. 1998e (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 1999 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Mleczek T., Baczyński P. 1999a (nietoperze); Mleczek T., Baczyński P. 1999b (nietoperze); Mleczek T. 1999d (nietoperze); Mleczek T. 1999e (opis i przekrój jaskini z trudnościami technicznymi); Mleczek T. 1999f (nietoperze); Alexandrowicz Z., Poprawa P. (red.) 2000 (krótki opis); Klassek G., Mleczek T. 2000 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Gacek, J., Wojkowski, J. 2001 (mikroklimat); Ganszer J., Klassek G., Mleczek T., Pukowski J., Szura Cz. 2001 (opis jaskini, przekrój rozwinięty); G.[Radziński], M. 2001. (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2001 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Mleczek T. 2001c (nietoperze); Mleczek T. 2001d (nietoperze); Klassek G., Mleczek T. 2002 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Mleczek T. 2002b (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2003 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Pogórze Ciężkowickie i Rożnowskie 2003 (lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Klassek G. 2004 (historia poznania, ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2004 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Okolice Tarnowa, 2004 (lokalizacja na mapie, wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2005 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Kapturkiewicz A. 2006a (ujęta w spisie najdłuższych jaskiń rejonów Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2006 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Margielewski W. 2006. (9. Międzynarodowe Sympozjum Pseudokrasowe, fotografie uczestników przy otworze jaskini); Migoń p. 2006 (krótki opis, podana długość i głębokość, fotografia korytarza jaskini); Mleczek T. 2006 (szkic techniczny); Rachwał, J., Kozioł, P. 2006 (wzmianka); Urban J., Margielewski W., Alexandrowicz Z., Mleczek T. 2006 (krótki opis, geneza, plan i przekrój); Urban J., Margielewski W., Żak, K., Schejbal-Chwastek M., Mleczek T., Szura, Cz., Herman, H., Sujka, G. 2006a (nacieki); Urban J., Margielewski W., Żak, K., Schejbal-Chwastek M., Mleczek T., Szura, Cz., Herman, H., Sujka, G. 2006b (nacieki); Klassek G., Mleczek T. 2007. (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Urban J., Margielewski W., Schejbal-Chwastek M., Szura Cz. 2007. (nacieki- opis i fotografie); Margielewski W. 2008 (9. Międzynarodowe Sympozjum Pseudokrasowe); Klassek G., Mleczek T. 2008a (wzmianka); Klassek G., Mleczek T. 2008b (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2009 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Sanek W. 2009 (nietoperze); Klassek G., Mleczek T., 2010 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2011 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2012 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2014 (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych).