Z Nowej Wsi idziemy czerwonym szlakiem turystycznym. Podchodzimy pod szczyt Cergowej, po czym (nie wchodząc na wierzchołek) trawersujemy go. Po około 3 km zaczynamy schodzić, wkrótce też dochodzimy do widocznego po lewej rowu rozpadlinowego. Otwory Jaskini gdzie samolot spadł znajdują się we wschodnim wale okalającym rów rozpadlinowy (w jego E zboczu), w jego dolnym końcu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór 1 (studzienka o średnicy 0,7 m, 1,0 m głębokości) sprowadza do rozgałęzienia. W kierunku N można przejść niskim, niewygodnym korytarzykiem do kominka (wysokość 1,5 m), który stanowi otwór 3. W kierunku W natomiast schodzimy stromym korytarzem (prożek 1,0 m wysokości), Po około 3 m doprowadza on do okazałej komory (długość około 5 m, szerokość do 1,5 m, wysokość do 3,5 m). W jej S części znajduje się niski przełaz, przez który wchodzimy do około 3 m długości korytarzyka. Natomiast przez 2 prożki (1,0 m i 1,4 m wysokości) w zachodniej części komory dochodzimy do niewielkiego otworu 2.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach cergowskich. Jest bardzo niestabilna, zmiany można zaobserwować nawet w przeciągu kilku lat. Dno pokryte jest głównie liśćmi i gliną. W komorze znajdują się zniszczone polewy naciekowe.

Jaskinię po raz pierwszy wymienia A. Krzanowski (1952). Przez ludność miejscową została poznana po katastrofie niemieckiego samolotu w czasie II wojny światowej. A. Krzanowski o jej istnieniu dowiaduje się od miejscowego księdza J. Nosala (Wiśniewski 1996e).

Została zinwentaryzowana 6 maja 1953 r. przez K. Kowalskiego, który opisuje tylko jeden otwór (Kowalski 1954). W maju 1984 r. W. Michalski zwiedzając jaskinię, opisuje dwa nowe otwory, stwierdza też, że otwór opisany przez K. Kowalskiego jest zawalony (Klassek 1990). 24 kwietnia 1993 r. B. Szatkowski (Speleoklub Dębicki) stwierdził otwarcie się otworu opisywanego przez K. Kowalskiego. Pomiarów jaskini dokonał 27 czerwca 1997 r. T. Mleczek (Speleoklub Dębica), używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej. Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował T. Mleczek.

Krzanowski A. 1952 (wzmianka); Kowalski K. 1954 (opis inwentarzowy, plan); Krygowski W. 1969 (opis położenia); Krygowski W. 1972 (wzmianka); Janiga S. 1974 (geneza); Okoń M. 1987 (opis położenia); Klassek G. 1990b (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego, plan, opis jaskini); Darmochwał T. 1992 (wzmianka); Krukar W. 1993 (wzmianka, lokalizacja na mapie); Gorlice 1995 (błędna lokalizacja na mapie); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Beskid Niski i Pogórze 1996 (błędna lokalizacja na mapie); Kubit R. 1996a (wzmianka); Kubit R. 1996d (wzmianka); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka, historia poznania); Magurski Park Narodowy 1997 (lokalizacja na mapie bez podanej nazwy); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Beskid Niski. Przewodnik dla prawdziwego turysty 1999 (opis dojścia, krótki opis jaskini, lokalizacja na mapie); Luboński P. (red.) 1999 (opis dojścia, krótki opis jaskini, lokalizacja na mapie); Krukar W. 2000 (lokalizacja na mapie); Marszałek E. 2001 (wzmianka); Beskid Niski. Przewodnik dla prawdziwego turysty 2002 (opis dojścia, krótki opis jaskini, lokalizacja na mapie); Suski R. 2001a (plany ze zmianami topografii); Mleczek T. 2002b (wzmianka); Beskid Niski 2005 (lokalizacja na mapie bez podanej nazwy, wzmianka); Węgiel A., Szkudlarek R., Gottfried T. 2004 (nietoperze); Beskid Niski. Przewodnik dla prawdziwego turysty 2007 (opis dojścia, krótki opis jaskini, lokalizacja na mapie); Zatorski M., Franczak P., Mleczek T. 2015 (waloryzacja).