Od centrum wsi Zaborze należy się udać główną drogą w kierunku wschodnim. Przy ostatnich zabudowaniach kończy się asfaltowa nawierzchnia, lecz droga, już jako polna, dalej kontynuuje się, w kierunku Suliszowic. Po przejściu około 600 metrów (po lewej – północnej stronie mijamy wzgórze Hajduczka) po prawej – południowej stronie, w odległości około 80 m od drogi, jest widoczna duża ścianka ostańca, wznosząca się tuż nad łąkami. W jej lewej części, nieco jakby z tyłu, jest opisywane schronisko.

Schronisko składa się z dwóch nieregularnych korytarzy, zbiegających się w skalnym zacięciu, ponad 1-metrowym progiem. Korytarze są osłonięte od góry dużymi wantami, natomiast samo zacięcie jest odsłonięte. Skała jest tutaj w wielu miejscach popękana, ale też ma liczne wymycia krasowe. Część południowa schroniska jest bardzo obszerna, całkowicie zadaszona. Ma ona szerokość około 3 metrów i wysokość do 2 m.Schronisko jest utworzone przez wolną przestrzeń pomiędzy odstrzelonymi blokami skalnymi, także tymi blokami osłonięte.
Całość jest widna i sucha, pozbawiona nacieków. Namulisko próchnicowe, z dużą ilością wapiennego gruzu, o znacznej miąższości. Na przyotworowych skałach występuje typowa roślinność, z udziałem mszaków, bodziszka cuchnącego, lepnicy zwisłej, paprotki zwyczajnej i pokrzywy. Obok rośnie okazały bez czarny, w rzadko występującej, drzewiastej formie.

Nie było wzmiankowane.

Dokumentację sporządził J. Zygmunt, na podstawie pomiarów własnych, przeprowadzonych w dniu 6 czerwca 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).