Schronisko znajduje się w północnej części wzgórza, na którym wznosi się Skała Biedruniowa. W górnej części jej północnej ściany, blisko kontaktu ze ścianą wschodnią, na wysokości ok. 10-metrów jest ukryty otwór obiektu. Dojście (od góry) tutaj jest eksponowane i niebezpieczne, wymaga obycia z ekspozycją lub asekuracji. Dookoła rośnie las bukowy.

Otwór jest stosunkowo duży, o wysokości 2,5 m. oraz szerokości ok. 1 metra. Dalej, na południe, prowadzi prosty, 6-metrowy korytarzyk. Jest wąski do 0,5 m, ale stosunkowo wysoki. Kończy się, stopniowo zacieśniając do rozmiarów niedostępnych dla człowieka.

Ściany schroniska są gładkie, pozbawione nacieków. W głębi jest ciemno i wilgotno – praktycznie panuje tu jaskiniowy, ustabilizowany mikroklimat. Namulisko jest próchnicowe. Na ścianach z rzadka występują mszaki. W otworze rośnie młoda lipa szerokolistna, wiciokrzew suchodrzew i paprotka zwyczajna. W głębi można zaobserwować przedstawicieli fauny: ślimaki pomrowy, pająki Meta menardi, krocionogi i błonkówki.

Schronisko nie było wzmiankowane.

Dokumentację sporządził J. Zygmunt, według pomiarów własnych z 20 maja 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).