Nad wschodnim skrajem miejscowości Podzamcze góruje wysokie wzgórze z ruinami zamku na północnym zboczu. Jest to najwyższe wzniesienie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej – Góra Zamkowa nazywana czasami Górą Janowskiego. Na szczycie i zboczach góry jest rozrzuconych kilka grup skalnych i pojedynczych skałek. Opisywane schronisko leży ok. 105 m na południowy-wschód od południowego narożnika murów zamkowych, na wschodnim skraju muru skalnego wznoszącego się na szczycie Góry Zamkowej. Otwór schroniska wychodzi na łagodny stok nachylony ku północy.

Schronisko to niewielkie ale dość wysokie zagłębienie, będące resztką kanału freatycznego. Jest całe widne i przewiewne.
Namulisko jest dość obfite, gliniaste. Nacieków jaskiniowych brak, strop jest pokryty czarną patyną. Brak przedstawicieli flory i fauny.

Łatwość dostępu powoduje, że schronisko jest doskonale znane i często odwiedzane.

Pierwszy plan i opis wykonał K. Kowalski w 1951 roku nadając mu numer 418. W opisie jest jednak błędnie podana lokalizacja i ekspozycja otworu. W 1986 schronisko wymienia Szelerewicz i Górny nadając mu numer V.A.1.
Pomiary wykonali w czerwcu 2010 r. Adam i Krystyna Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951; Szelerewicz M., Górny A. 1986; Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).