Nad wschodnim skrajem miejscowości Podzamcze góruje wysokie wzgórze z ruinami zamku na północnym zboczu. Jest to najwyższe wzniesienie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej – Góra Zamkowa nazywana czasami Górą Janowskiego. Na szczycie i zboczach góry jest rozrzuconych kilka grup skalnych i pojedynczych skałek. Opisywane schronisko leży ok. 80 m na południowy-wschód od południowego narożnika murów zamkowych, w niskiej skałce u podstawy najwyższej skały na Górze Zamkowej. Otwory wychodzą na prawie płaskie w tym miejscu, północne zbocze Góry.

Schronisko składa się z dwóch części. Część główna, zachodnia, to rodzaj niszy lub otwartej częściowo komory, w której znajduje się ciasne przejście do drugiej, bardzo ciasnej komory ze skalnym filarem pośrodku. Z tej ciasnej komory w kierunku wschodnim biegnie niedostępny korytarzyk, który jak wynika z planu powinien się łączyć z drugą częścią schroniska.
Druga część (wschodnia) schroniska, leżąca w odległości 7,5 m od pierwszej, to lekko opadający niski i ciasny korytarzyk kończący się prostopadłą szczeliną biegnącą w kierunku zachodniej części schroniska.
Ściany schroniska są wyjątkowo silnie skorodowane. Korozja krasowa osiągnęła taki stopień, że nie sposób wiernie odzwierciedlić wygląd schroniska przy pomocy planu rysunkowego. Na ścianach widoczne są duże ilości wysuszonych nacieków grzybkowych. Schronisko nie posiada własnego mikroklimatu. W głąb komory wejściowej dochodzi spora ilość światła i dzięki temu na ścianach intensywnie rozwijają się glony. Wnętrze zamieszkują pająki z rodzaju Meta oraz muchówki. Namulisko jest humusowo-kamieniste.

Schronisko jest bardzo dobrze znane i często odwiedzane, o czym świadczą duże ilości śmieci znalezione we wnętrzu.
W 1986 roku Szelerewicz i Górny wymieniają obiekt, nadając mu numer V.A.4.

Pomiary wykonali w czerwcu 2010 r. Adam i Krystyna Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Szelerewicz M., Górny A. 1986; Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).