Schronisko znajduje się w Skałach Rzędkowickich, w największym z ostańców – Okienniku Rzędkowickim, ograniczającym skalny mur od wschodu. W dolnej części efektownej wychodni wapiennej, nazywanej Turnią nad Garażem widnieje ogromny, południowo-wschodni otwór. Ma on szerokość 8 m i wysokość 9,5 m. Do drugiego otworu, znajdującego się w rozpadlinie między Turnią nad Garażem a górnym spiętrzeniem Okiennika, prowadzi szczelinowaty komin, o wysokości 10,5 m.

Schronisko składa się z dwóch części: rozległej sali, o wymiarach 15 m długości, 6-8 m szer. i stopniowo malejącej wysokości 4 – 12 m, oraz szczelinowatego komina. Sala jest tylko częściowo osłonięta stropem, na odcinku ostatnich pięciu metrów. Ściany są pokryte sadzą od licznie palonych wewnątrz ognisk oraz manganowych wysięków, mają liczne wymycia oraz rzeźbę bogatą w makroformy.
W powierzchniowych warstwach namuliska jest duża ilość popiołu. Próchnicowo-kamieniste namulisko jest w wielu miejscach rozkopane. Mikroklimat obiektu jest zbliżony do otoczenia zewnętrznego. Flora schroniska jest uboga, w szczelinach skalnych tylko w kilku miejscach rośnie zanokcica murowa. Poniżej – roślinność ruderalna.

Schronisko było znane od dawna. Przez miejscową ludność schronisko było także nazywane „Oborą”. Proponowana nazwa schroniska - „Garaż” - została przyjęta za Kiełkowskimi, jako powszechnie używane w gronie taterników określenie. Przez komin wiedzie droga wspinaczkowa o trudnościach V.

W roku 1949 zostało skatalogowane przez K. Kowalskiego, pod numerem inwentarzowym 436, jako „Schronisko w Rzędkowicach dolne”. Aktualny plan schroniska opracował K. Mazik, na podstawie pomiarów własnych, wykonanych w dniu 27 lutego 1980 r. Aktualizację wykonał w lipcu 2009 r. J. Zygmunt.
Plan opracował K. Mazik.

Kowalski K, 1951 (opis, plan); Kiełkowscy J. i M. 1978 (opis); Mazik K. 1981 (plan, opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).