Schronisko znajduje się w górnej części północnego zbocza Góry Słupsko, w skałach wiszących nad malowniczą polanką, zdobną charakterystycznym ostańcem. Najdogodniejsze dojście prowadzi od strony Zalewu Kostkowickiego, za znakami szlaku zielonego, który prowadzi przez ową polankę.

Schronisko jest utworzone m.in. przez wolne przestrzenie między dużymi blokami skalnymi, i ma wiele połączeń z powierzchnią. Niektóre jednak fragmenty są myte i niewątpliwie posiadają krasowe pochodzenie. Od strony polanki prowadzi ścieżka do otworu północnego (1). Ma on formę nieregularną, nieco rozmytą przez skomplikowany układ pobliskich bloków. Za nim wiedzie 4-metrowy korytarzyk, powstały na skośnej szczelinie, wyprowadzający na zewnątrz z południowej strony skał, między wantowiskiem. Także otwór wschodni (2) jest stosunkowo duży i efektowny, o trójkątnym przekroju. Za nim jest obszerna, stopniowo jednak zawężająca się salka, oraz z prawej strony ciasny korytarzyk, prowadzący do części północnej obiektu. Wszystko to tworzy swoisty labiryncie, połączonych ze sobą korytarzyków oraz ciasnych przełazów między wantami.

Schronisko powstało na tektonicznych spękaniach, rozmytych przez wodę. W wielu miejscach, na ścianach zachowały się małe kotły wirowe. Nacieków jednak brak.

Namulisko jest współczesne, utworzone przez próchnicę. Skutek wielu połączeń z powierzchnią całość jest widna i sucha, pozbawiona jaskiniowego mikroklimatu. Na okolicznych skałach występuje roślinność murawowa oraz malownicza sosna.

Obiekt był wymieniony w spisie Szelerewicza i Górnego (1986).

Dokumentację sporządził J. Zygmunt, na podstawie pomiarów własnych oraz K. i W. Mazików, wykonanych w lipcu 2009 r.
Plan opracował J. Zygmunt.

Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wzmianka jako „Schronisko pod Słupskiem II”); Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy); Mazik K. 2013 (wymienia w spisie).