Jaskinia znajduje się w malowniczym cyrku skalnym, ukrytym w borze sosnowym na stoku wierzchowiny siedleckiej. Niedaleko stąd przebiega granica między kompleksem suliszowicko-ostrężnickich lasów (ze wzgórzem z Płetwą) a polami Siedlca. Cyrk jest trudny do odnalezienia. Można do niego dojść, wędrując na zachód, w stronę Suliszowic, 1,5 km żółtym szlakiem od zakrętu drogi siedleckiej. Przy drugim ostrym skręcie szlaku w lewo (ku S) należy podejść do góry w prawo, około 150 m leśną ścieżką w stronę widocznego brzegu lasu. Cyrk skalny znajduje się po lewej stronie.

Otwory jaskini znajdują się w czołowej, silnie urzeźbionej krasowo ścianie ostańca, mającego wysokość około 12 m i charakterystyczny głaz na centralnym wierzchołku. Dolny, regularnie myty otwór, o wymiarach 0,9 m wysokości i 0,7 m szerokości, znajduje się u podnóża ściany. Z jego lewej strony, ponad 1,5-metrowym prożkiem widnieje wyższy, zaciskowy otwór, mający wymiary 0,2 m szerokości i 0,5 m wysokości.

Za głównym otworem prowadzi w głąb meandrujący 8-metrowy korytarz, początkowo w kierunku północno-wschodnim a w połowie skręcający na północny zachód. Jego szerokość waha się w granicach 0,6-1,0 m a wysokość 0,5-1 m. Dno pokryte jest namuliskiem próchniczym, w głębi z domieszką lessu. Korytarz ten kończy się rozwidleniem. W lewo, ku południowemu zachodowi, biegnie lekko w dół niedostępna szczelina, natomiast w jej przedłużeniu ku północnemu wschodowi prowadzi bardzo ciasny, nieco wznoszący się meanderek, przy końcu wyklinowujący się w niedostępne przejście. Jest on owalny w przekroju, o długości 2,5 m i średnicy 0,5 m. Jego dno jest pokryte namuliskiem próchnicowym z domieszką lessu. W salce z rozwidleniem, na wysokości 1 m nad spągiem, otwiera się skalne okienko, nie do przejścia, prowadzące do korytarzyka biegnącego do drugiego otworu. Korytarz ten, przy wejściu zaciskowy, rozszerza się w części środkowej do 1 m i wysokości 1,3 m. Jego długość wynosi około 7 m, a dno jest skaliste.

Jaskinia powstała w gruboławicowym wapieniu górnej jury, na dwóch prostopadłych pęknięciach, mających bieg NE-SW i NW-SE. Górny korytarz i końcowy meanderek dolnego korytarza rozwinęły się generalnie w strefie saturacji. Z poziomu tego wody spłynęły niżej, drążąc już w strefie wadycznej niższy korytarz. W stropie na końcu korytarza dolnego znajduje się jeden, 3-centymetrowej długości makaron. Stąd pochodzi nazwa jaskini. Poza tym nacieków brak.

Jaskinia jest w głębi ciemna i wilgotna.

W strefie przyotworowej skąpo rosną mchy i porosty.

Licznie występują troglofilne pająki Meta menardi i komary. Zaobserwowano także zimujące, troglokseniczne ćmy szczerbówki ksieni i ślimaki pomrowy.

Jaskinia nie była dotąd publikowana.

Dokumentację opracował M. Czepiel na podstawie pomiarów własnych, D. Lisonia, J. Szczygła i J. Zygmunta, sporządzonych w dniu 16/17 lutego 2001 r. Dane zaktualizował J. Zygmunt (2009 r.).

Plan opracował M. Czepiel.

Jaskinie Wyżyny Częstochowskiej 2011b (plan i opis inwentarzowy).

Czepiel M., Zygmunt J. 2001 (dokumentacja).