Za otworem jest wstępna, niewielka komora, o bardzo kruchych ścianach i stropie. Za komorą jest zacisk pionowo w dół, a następnie ciasna studnia. Przeciskamy się zapieraczką w dół, około 6,0 m. Tu studnia przybiera kształt wąskiej szczeliny. Schodzimy nadal w dół z zapieraczką około 9 m. W tym miejscu szczelina łączy się z biegnącym równolegle kominem. Wciąż z zapieraczką schodzimy w dół jeszcze około 12 m, do dna jaskini. W lewo, bardzo ciasną szczeliną możliwą do przejścia tylko na określonej wysokości, jeszcze około 12 m. W prawo szczelina nieco szersza, idziemy swobodnie zapieraczką jeszcze około 16 m. Dalej ciasno.
Jaskinia utworzyła się w soczewce marmurów, należących serii strońskiej, wchodzącej w skład metamorfiku Śnieżnika. Rozwinęła się na nieco rozmytej szczelinie o charakterze tektonicznym. Dno jaskini przechodzące w system wąskich szczelin pokrywa gruz wapienny z domieszką gliny.
Okresowo jaskinia jest dość intensywnie zasilana wodami infiltracji pionowej, w postaci deszczu jaskiniowego, ściany mokre, lecz nie pokryte namuliskiem. Wyczuwalna duża wilgotność powietrza. Temperatura powietrza mierzona przez autora opisu w czerwcu 1984 r, wynosiła przy dnie 5,3°C. Brak przepływu powietrza. Światło sięga około 1 m od otworu.
Roślinność zielona przy otworze nie występuje.
Nie stwierdzono obecności fauny w jaskini.

Jaskinia została odkryta jesienią 1975 r. przez zespół Łukaszewicz, Sądej, Szuber, Trumpus. Dalsza eksploracja w latach 1989-1990 prowadzona przez D. Datę, T. Natanka, P. Potoka i D. Wyleciała nie przyniosła rezultatów.