Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy drogą wiodącą Doliną Chochołowską do wiaty, gdzie skręcamy na prawo do Wielkich Korycisk. Docieramy wąwozem w pobliże wyraźnego zwężenia przed jego końcem, do miejsca, gdzie na lewo odchodzi skalisty żleb, którym zrzucane są bale drewna. Stąd podchodzimy stromym zboczem na prawo (ku NE) około 30 m (perciami), następnie trawersujemy ok. 20–30 m w kierunku ujścia wąwozu do skalnego stromego żlebu, ograniczonego od wschodniej strony pasem niewysokich skał. Jedną z turni przecina skośna szczelina, w której widać poszukiwany otwór oraz u jej podstawy – mniejszy otwór. [Ten mniejszy otwór o wymiarach 0,3x1,2 m nie jest osłonięty wspólnym okapem ze Skośną Szparą i powstał na tej samej szczelinie. Prowadzi do krótkiego szczelinowego korytarzyka (0,3 m szerokości x 1,2 m długości) o gruzowym dnie.] Do otworu Skośnej Szpary wspinamy się 4-metrowym, niezwykle kruchym, sypiącym się, skalno-trawiastym progiem (dość trudno), można też wtrawersować ze żlebu, omijając dolną część progu. Zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma 0,9 m szerokości i ok. 5 m wysokości, prowadzi do szczelinowego korytarza o długości 4,5 m, wysokiego do 5 m, którego dno na początku wznosi się, dalej jest poziome. Na końcu korytarz przechodzi w niedostępną szczelinę.

Schronisko rozwinęło się na uskoku w obrębie wapieni triasu, należących do reglowej jednostki Furkaski-Korycisk. Szczelina o biegu i upadzie 125/80S przecina całą turnię. Ściany są spękane, zwietrzałe, w rejonie otworu bardzo kruche. W głębi korytarza występują małe nacieki grzybkowe. Namulisko stanowi głównie drobny ostrokrawędzisty gruz autochtoniczny, w głębi nieco osadu mulistego, a przy otworze – gleba.
Wilgotność i przewiew zależą od warunków atmosferycznych. Światło sięga do końca.
Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, głównie trawy oraz paprocie, mchy i porosty.
W szczelinie zaobserwowano owady, m. in. pająki i muchówki.

Schronisko znane było od dawna leśniczemu Tomaszowi Mączce, który zauważył jego brak w literaturze speleologicznej. W 1994 r. sporządził on szkicowy plan i podał opis położenia Skośnej Szpary (Mączka 2003).

W dniu 27.10.2013 r. I. Luty odszukała opisywany obiekt, a 1.11. 2013 r. sporządziła jego dokumentację za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej oraz wykonała fotografie otworu. Pomiary położenia otworu przeprowadziła przy użyciu GPS Garmin eTrex Vista HCx.
Plan opracowała I. Luty.

Mączka T. 2003 (niektóre dane morfometryczne, położenie, szkicowy plan);Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).