Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Drogą wiodącą dnem Doliny Kościeliskiej docieramy około 200 m za Bramę Kantaka, za pierwszy boczny żleb, skręcamy tu na lewo i idziemy do góry ku E przez las, następnie percią biegnącą poniżej małych skałek na Niżnie Stanikowe Siodło. Stąd wyraźniejszą ścieżką ku S pod południowo-zachodnią ścianę Czerwonego Gronika (można tu dojść nie wchodząc na siodło, przez polanę, z której widać otwór, drogę jednak utrudniają wiatrołomy). Trawersując pod ścianą spotykamy perć odchodzącą na lewo do góry na przełączkę w grani. Z przełączki tej cofamy się granią aż do jej NW krańca. 5-7 metrów przed tym miejscem zjeżdżamy ku W około 18 m wprost do poszukiwanego otworu. Położony jest on pod okapem w ścianie Czerwonego Gronika najdalej wysuniętej ku W, około 14 metrów nad podstawą skał. Dojście w ostatnim fragmencie wymaga użycia sprzętu do zjazdu (uwaga, skała bardzo krucha), zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma 6 m szerokości i 3,4 m wysokości. Prowadzi do obszernego schroniska o wznoszącym się ku E dnie, z którego odchodzą dwie krótkie ślepe odnogi: od NE ściany – ciasny korytarzyk długości 1,2 m; pod stropem w SE części, nad pochyłym skalnym progiem – równie ciasny korytarzyk długości 0,7 m, poziomy, o skalnym dnie.
Dziura powstała na szczelinach w zbrekcjonowanych, szarych i różowych wapieniach krynoidowych serii reglowej, miejscami skrzemionkowanych. Wg Uhmana i in. 2003 są to wapienie dolnej jury (?lotaryng, karyks-domer) łuski Bramy Kantaka, należące do jednostki choczańskiej (Grabowski1967, Uchman 1989). Ściany i strop są kruche, zwietrzałe, spękane. Namulisko tworzy czerwona glina oraz gruz wapienny i większe wanty, a przy otworze gleba.
Schron jest wilgotny lecz wilgotność i przewiew zależą tu od warunków atmosferycznych. Światło dociera do końca.
Przy otworze występują rośliny kwiatowe, paprocie, mchy, głębiej glony i porosty.
Występują owady (zaobserwowano pająki).

Dziura mogła być znana od dawna. Otwór przy odpowiednim oświetleniu można dostrzec z Wyżniej Kiry Miętusiej.

Plan i opis schronu wykonał w dniu 12.12.1999 r. P. Gruszka przy współpracy Z. Tabaczyńskiego (Gruszka 2000). W dniu 30.09.2013 r. I. Luty przy współpracy M. Michnowskiej i J. Zgutki sporządziła dokumentację dziury za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej, sfotografowała otwór i wnętrze, a położenie otworu określiła przy użyciu GPS Garmin eTrex Vista HCx.
Plan opracowała I. Luty.

Grabowski P. 1967 (budowa geologiczna okolicy); Uchman A. 1989 (budowa geologiczna okolicy); Gruszka P. 2000 (plan i opis); Uhman A. i in. 2003 (budowa geologiczna terenu); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).