Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Drogą wiodącą dnem Doliny Kościeliskiej docieramy około 200 m za Bramę Kantaka, za pierwszy boczny żleb. Skręcamy tu na lewo i idziemy do góry ku W przez las, następnie percią biegnącą poniżej małych skałek na Niżnie Stanikowe Siodło. Stąd wyraźniejszą ścieżką ku S pod północno-zachodnią ścianę Czerwonego Gronika, pod którą spotykamy poszukiwany otwór. Można tu dojść nie wchodząc na siodło, przez polanę, gdzie drogę jednak utrudniają znacznie wiatrołomy. Inna droga wiedzie przez Staników Żleb: od zakrętu szlaku prosto żlebem do Dziury Stanikowej Wyżniej, stąd na prawo do góry, pod skały Czerwonego Gronika. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Okap skalny wyznacza otwór o szerokości około 9 m, wysoki na ponad 2 m. Wydziela on schronisko, które w północnej części ograniczonej ścianą szczeliny miedzyławicowej sięga w głąb skały zaledwie na 1,9 m. Przy jego południowej, pochylonej ku N ścianie, za niskim przełazem otwiera się ciasny kominek. Nad 1,4 m prożkiem z want zaklinowanych w szczelinie widać w nim małą półkę.

Jaskinia powstała na szczelinach w zbrekcjonowanych, szarych i różowych wapieniach krynoidowych serii reglowej, miejscami skrzemionkowanych. Wg Uhmana i in. 2003 są to wapienie dolnej jury (?lotaryng, karyks-domer) łuski Bramy Kantaka, należące do jednostki choczańskiej (Grabowski1967, Uchman1989). Kominek rozwinął się na tej samej szczelinie co Dziura w Czerwonym Groniku. Szczelina ta upada pod kątem 75° ku NE. Ściany i strop są kruche, zwietrzałe, spękane, w kominku widać lustro tektoniczne. Namulisko tworzy głównie gleba oraz gruz wapienny, w głębi nieco czerwonego osadu gliniastego.

Szczelina jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Światło dociera do prożka, górna część kominka jest ciemna.

Przy otworze występują rośliny kwiatowe, paprocie, mchy, głębiej glony i porosty.

Występują owady (zaobserwowano pająki, kosarze, muchówki).

Brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze speleologicznej, chociaż okap położony przy perci był znany od dawna.

W dniu 4.09.2013 r. I. Luty sporządziła dokumentację szczeliny za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej, sfotografowała otwór i wnętrze, a położenie otworu określiła przy użyciu GPS Garmin eTrex Vista HCx.
Plan opracowała I. Luty.

Grabowski P. 1967 (budowa geologiczna okolicy); Uchman A.1989 (budowa geologiczna okolicy); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).