Schronisko znajduje się u podnóża Obłazowej Skały (670 m n.p.m.), od strony koryta Białki, na E od otworu Jaskini w Obłazowej. Prowadzi do niego wyraźna ścieżka.

Trójkątny otwór o wysokości ok. 7 m, z dużym blokiem skalnym przy prawej (północnej) ścianie, prowadzi do obszernej komory pozbawionej bocznych odgałęzień.

Schronisko jest utworzone na kontakcie czerwonych wapieni bulastych formacji wapienia czorsztyńskiego (ściana południowa), czerwonych wapieni krynoidowych należących do formacji wapienia z Krupianki (strop i ściana zachodnia) oraz białych wapieni krynoidowych zaliczanych do formacji wapienia ze Smolegowej jednostki czorsztyńskiej (ściana północna). Rozwinięcie schroniska nawiązuje do przebiegu powierzchni międzyławicowych (190/60).

Obecne ukształtowanie i wygląd schroniska jest w znacznej mierze wynikiem eksploatacji wapienia prowadzonej tu przez okolicznych chłopów przed utworzeniem rezerwatu. Jedynie znajdująca się w SW części schroniska szczelina, wypełniona osadami klastycznymi zawierającymi szczątki kostne kręgowców, jest zachowanym do dziś naturalnym fragmentem próżni.

Dno schroniska pokrywają oderwane od ścian i stropu bloki skalne i rumosz, a przy południowej ścianie występuje namulisko gliniaste.

Woda kapie ze ścian i stropu tylko po opadach; na powierzchni namuliska widoczne są wykapki. Schronisko jest widne.

Ściany schroniska pokrywają glony, porosty (kilka gatunków) oraz mchy - Encalypta streptocarpa, Fissidens dubius i Gymnostomum aeruginosum. Na tylnej ścianie, najbardziej oddalonej od otworu, rosną jeszcze pojedyncze osobniki paproci zanokcicy murowej Asplenium ruta-muraria.

Przedstawicieli fauny trogloksenicznej nie zaobserwowano.

Materiały paleontologiczne, wydobyte z osadów zalegających szczelinę w SW części schroniska, zostały już opracowane (Nadachowski A. i in., 1993).

Schronisko jest wymienione (bez nazwy) w inwentarzu Kowalskiego (1954), ale jako obiekt sztuczny nie zostało opisane. Ponadto jest ono wymienione w przewodniku Nyki (1995), a jego otwór został zaznaczony w przewodniku geologicznym (Birkenmajer 1979, s. 104, ryc. 35), na Mapie geologicznej pienińskiego pasa skałkowego (Ark. 4), a także na mapach w pracy Grodzińskiej (1979).

Schronisko zostało zinwentaryzowane i pomierzone 10.08.1996 r. (A. Amirowicz i J. Baryła), uaktualnił J. Baryła (2009 r.).
Plan opracował A. Amirowicz.

Birkenmajer K. 1979 (lokalizacja na rysunku); Grodzińska K. 1979 (lakalizacja na mapie); Kowalski K. 1954 (wymienia); Mapa geologiczna pienińskiego pasa skałkowego, ark. 4 1965 (lokalizacja), Nadachowski A. i in. 1993 (opracowanie materiałów paleontologicznych z namuliska); Nyka J. 1995 (wymienia); Gubała W., J., Piksa K. 2012 (nietoperze w schronisku); Baryła J. i in. 2019b (wymienia, lokalizacja na mapie).

Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan).