Schronisko jest położone u podnóża Obłazowej Skały (670 m n.p.m.), od strony koryta Białki, kilkanaście metrów na E od otworu Schroniska w Obłazowej I. Prowadzi do niego wyraźna ścieżka.

Duży, podłużny otwór o szerokości ok. 10 m i wysokości do 6 m, prowadzi do obszernej komory.

Ściany i strop schroniska tworzą białe wapienie krynoidowe należące do formacji wapienia ze Smolegowej jednostki czorsztyńskiej. Rozwinięcie schroniska nawiązuje do przebiegu powierzchni międzyławicowych (190/60).

Obecny kształt schroniska jest wynikiem eksploatacji wapienia prowadzonej w nim przed utworzeniem rezerwatu (1959 r.).

Spąg tworzy glina, na której leżą oderwane od stropu bloki wapienia.

Schronisko jest widne i przez większą część roku suche, a woda kapie ze stropu tylko po intensywnych opadach (wykapki). W zimie zapewne całkowicie wymarza.

Pod okapem wejściowym, ale jeszcze w zasięgu światła bezpośredniego, występują rośliny kwiatowe: Arctium sp., Campanula sp., Dactylis glomerata, Festuca pratensis, Heracleum sphondylium, Mycelis muralis, Plantago major, Poa trivialis, Rumex sp., Salvia verticillata, Stellaria media, Taraxacum officinale i Urtica dioica.

Ściany dość obficie porastają glony, porosty i mchy - Bryoerythrophyllum recurvirostre, Encalypta streptocarpa i Tortella tortuosa; w nielicznych okazach występuje paproć Asplenium ruta-muraria.

W głębi schroniska przebywają pająki (obserwowano tylko pajęczyny).

Schronisko jest wymienione (bez nazwy) przez Kowalskiego (1954), ale jako obiekt sztuczny nie zostało uwzględnione w inwentarzu i opisane. Ponadto jest ono wymienione w przewodniku Nyki (1995), a jego otwór został zaznaczony (sygnaturą jaskini) na Mapie geologicznej pienińskiego pasa skałkowego (Ark. 4), i na mapach w pracy Grodzińskiej (1979). Figuruje również w przewodniku geologicznym K. Birkenmajera (1979, s. 104, ryc. 35).

Schronisko zostało zinwentaryzowane i pomierzone 10.08.1996 r. (A. Amirowicz i J. Baryła), uaktualnił J. Baryła (2009 r.).
Plan opracował A. Amirowicz.

Birkenmajer K. 1979 (wzmiankuje); Grodzińska K. 1979 (lokalizacja na mapie); Kowalski K. 1954 (wymienia); Mapa geologiczna pienińskiego pasa skałkowego, ark. 4 1965 (lokalizacja na mapie); Nyka J. 1995 (wzmiankuje); Baryła J. i in. 2019b (wymienia, lokalizacja na mapie).

Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan).