Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Starym szlakiem grzbietem Łysanek, aż do miejsca gdzie odchodzi grań w kierunku turni Kiernia. Tutaj kierując się niknącą ścieżką pod skałami, to wznoszącą się, to opadającą, cały czas wschodnim zboczem Łysanek. Kilkanaście metrów przed dojściem ścieżki na szczyt Czarnej Turni (tam ścieżka się kończy) idziemy żlebem kilkanaście metrów w dół, aż do otworu. Dojść można też z Dolinki Grzybowieckiej, mniej więcej z jej środka, kierując się w górę, w prawo, w skos. Dojście łatwe, jednak w obu przypadkach trudne orientacyjnie z powodu braku wyraźniejszej ścieżki. Zwiedzanie bez trudności.

Otwór znajduje się pod okapem i ma w przybliżeniu kształt trójkąta o lekko ukośnej podstawie 1,6 m i wysokości 1,3 m. Poniżej otworu, pod tym samym okapem znajduje się płytka nyża o szerokości około 2 m, i wysokości poniżej jednego metra. Właściwy otwór prowadzi do krótkiego, szczelinowatego, dość niskiego korytarza. Dno raczej płaskie, poza spadkiem bezpośrednio od otworu, będącym kontynuacją zbocza przed otworem.
Dziura powstała na szczelinie w brekcjach osadowych górnego kampilu łuski Czarnej Turni (seria reglowa dolna). Ściany są zwietrzałe, brak form krasowych. Namulisko przy otworze tworzy gleba, dalej wysłana jest rumoszem skalnym, im dalej tym drobniejszym, kończy się namuliskiem gliniastym.
Jest sucha i widna. Przewiewu nie stwierdzono.
Przy otworze występują rośliny kwiatowe, głębiej mchy, paprotniki i porosty.
Fauna nie była obserwowana.

Nyżę zauważyli 13 lipca 1994 r. B. i T. Zwijacz-Kozica, którzy kilkanaście dni później wykonali pomiary przy pomocy taśmy parcianej i busoli. Opis i plan opublikował B. Zwijacz-Kozica (1996).
Plan opracował B. Zwijacz-Kozica.

Zwijacz-Kozica B. 1996a (opis, plan); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).