Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Starym szlakiem grzbietem Łysanek, aż do miejsca gdzie odchodzi grań w kierunku turni Kiernia. Tutaj kierujemy się niknącą ścieżką pod skałami, to wznoszącą się, to opadającą, cały czas wschodnim zboczem Łysanek. Kilkanaście metrów przed dojściem ścieżki na szczyt Czarnej Turni (tam ścieżka się kończy) idziemy żlebem kilkanaście metrów w dół, aż do otworu Dziury w Czarnej Turni I T.C-12.01, bardzo blisko Dziury w Czarnej Turni II T.C-12.02, od której idziemy w lewo w górę nad 2 m próg. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Otwór znajduje się w płytkiej nyży, pod okapem, nad ok. 2-metrowym progiem. Ma wymiary ok. 1x1 m, u góry przechodzi w ciasną szczelinę. Dno w otworze zaściela rumosz skalny. Za otworem korytarz lekko wznosi się, po około 3 m znajduje się prożek o wysokości około 30 cm. Koniec korytarza znowu wznosi się i przechodzi w niedostępną szczelinę.
Dziura powstała na szczelinie w brekcjach osadowych górnego kampilu łuski czarnej Turni (seria reglowa dolna). Ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko przy otworze tworzy gleba, dalej dno wysłane jest rumoszem skalnym. W końcowym drobnym korytarzyku namulisko gliniaste.
Jest sucha i widna. Przewiewu nie stwierdzono.
Przy otworze występują rośliny kwiatowe, głębiej mchy, paprotniki i porosty.
Fauna nie była obserwowana.

Nyżę zauważyli 13 lipca 1994 B. i T. Zwijacz-Kozica, którzy kilkanaście dni później wykonali pomiary przy pomocy taśmy parcianej i busoli. Opis inwentarzowy i plan opublikował B. Zwijacz-Kozica (1996).
Plan opracował B. Zwijacz-Kozica.

Zwijacz-Kozica B. 1996a (opis i plan); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).