Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Wąwozu Kraków w miejscu, gdzie kończy się szlak turystyczny wchodzimy na skośną półkę przecinającą lewe orograficznie zbocze. Niewyraźną leśną percią podchodzimy pod ścianami mijając otwory jaskiń: Poszukiwaczy Skarbów T.E-08.18 i Groby T.E-08.17. Dochodzimy do krawędzi zbocza urywającego się na stronę Doliny Kościeliskiej pod północnym otworem jaskini Dzwonnica T.E-08.16. Spod jej otworu trawersujemy w lewo i nieco w górę po eksponowanej trawiastej półce w lesie do charakterystycznych otworów Serowej Dziury T.E-08.69. Stąd idziemy dalej skośnym trawersem w lewo w górę. Za przewinięciem przez wybrzuszenie skały dostajemy się do otworu jaskini. Do jaskini można też dostać się 25 m zjazdem spod szczytu Zbójnickiej Turni. Dojście trudne wymaga użycia sprzętu i znajomości technik wspinaczkowych. Zwiedzanie łatwe (ciasno).

Za półokrągłym otworem o szerokości 2 m i wysokości 1 m wznosi się niski korytarz. Po przejściu ciasnego miejsca po kilku metrach dochodzimy do rozwidlenia. Na wprost wznosi się ciasna szczelina po 3 m kończąca się ślepo, która podchodzi blisko powierzchni (w stropie widoczne korzenie). W lewo obszerniejszy korytarz o owalnym kształcie kontynuuje się ok. 20 m i kończy ślepo w rozszerzeniu o charakterze salki.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmoneokomu wierchowej serii autochtonicznej. Ściany jaskini są lite przy otworze zwietrzałe.

Namulisko stanowi gruz skalny i glina, a w otworze humus. Na spągu w środkowej części jaskini i w salce końcowej znaleziono pojedyncze kości długie ssaków i nietoperzy. Z nacieków obserwowano mleko wapienne i grzybki naciekowe.

Jaskinia w partiach przyotworowych jest sucha, w głębi wilgotna. Światło dzienne sięga do zwężenia 5 m za otworem.
W otworze rosną porosty, mchy, paprocie, trawy, skalnica gronkowa i wierzba iwa.

W jaskini obserwowano pająki, m.in. Meta sp.

Otwór jaskini odszukał zespół w składzie: A. i M. Ciszewscy, J. Nowak i E. Wójcik 30 czerwca 2007 r., wtedy też J. Nowak dociera do otworu stwierdzając kontynuację jaskini. 7 lipca 2007 r. J. Nowak wraz z J. Ślusarczyk poznają całą jaskinię i sporządzają jej plan i opis.

Obecną dokumentację jaskini po uzupełnieniu obserwacji wykonali 12 września 2013 r. W. Mindewicz i K. Recielski. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Lokalizację otworu zrobiono odbiornikiem GPS Garmin.
Plan wg. J. Nowaka.opracował K. Recielski.

Nowak J. 2007a (dane lokalizacyjne, morfometryczne, plan, informacje o osadach, florze i faunie); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).