Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Podchodzimy dnem Wąwozu Kraków- początkowo żółto znakowanym szlakiem prowadzącym do Smoczej Jamy T.E-08.07, mijamy barierkę zamykającą drogę dnem Wąwozu. Podchodzimy dalej pokonując 2-metrowy próg w dnie wąwozu i skręcamy w dość szeroki, zarośnięty krzakami żleb w lewym (or.) stoku wąwozu. Podchodzimy tym żlebem do otworu Jaskini Owczej T.E-09.08, a następnie trawersujemy około 100 m przez żeberko na drugą stronę żlebu do górnego otworu Krakowskiego Okna T.E-09.09 i podchodzimy w górę, na łuk tworzący jego strop. Stąd trawersujemy za żeberko do niewielkiego żlebka. Po jego przeciwnej stronie, nad trawiastym, zawieszonym nad dnem Wąwozu Kraków zachodem, widoczne są otwory jaskini.

Dolny, ciasny otwór prowadzi do obszerniejszego korytarza. Niedaleko od wejścia urywa się on metrowym prożkiem. W górze są widoczne wyloty dwóch bliźniaczych, ciasnych studzienek, sprowadzających z górnego piętra jaskini. Dalej korytarz kontynuuje się w kierunku NE, lekko opadając. Kończy się on w ciasnej szczelinie pod kolejnym metrowym progiem.

Zaraz za górnym otworem znajduje się rozgałęzienie. Lewa, krótka odnoga prowadzi do studzienek, przez które można się dostać (ZIII) do dolnego piętra jaskini. Prawa odnoga jest stromą, mytą i ciasną rurą, która przez zacisk (ZII) łączy się z wyżej położonym, 3-metrowym kominkiem. Kończy się on niedostępną dla człowieka rurką.

Jaskinia powstała w wapieniach malmoneokmu wierchowej serii autochtonicznej. Ściany w większości są myte, miejscami zwietrzałe (zwłaszcza w dolnym piętrze). Miejscami występują polewy kalcytowe oraz nacieki grzybkowe. W dolnym piętrze spąg tworzy gruz wapienny, natomiast w górnym osadów brak. W okolicach dolnego otworu obficie występuje próchnica.

Światło sięga okolic otworów. Mikroklimat w dużej mierze zależny od warunków zewnętrznych.

Roślinność przyotworową stanowią m.in.: Astrantia major L., Acer pseudoplatanus L., Rubus sp., Senecio sp. oraz mchy, porosty, paprocie i trawy.

Zaobserwowano pająki, kosarze, ślimaki. W namulisku, w najniższym punkcie jaskini znaleziono kości.

Jaskinia została odkryta dnia 19 sierpnia 2001 przez F. Filara i Ł. Głowackiego. Tego samego dnia zwiedzono górne piętro oraz podjęto próbę pokonania jednej z ciasnych studzienek.

8 sierpnia 2006 F. Filar i M. Parczewski przy okazji sporządzania dokumentacji odkrywają dolny otwór oraz korytarz za nim.
Plan i przekrój opracował F. Filar.

Filar F. 2005c (opis jaskini); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).