Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Polany Pisanej podchodzimy Żlebem nad Pisaną około 300 m, za odgałęzienie szlaku do Smoczej Jamy. Skręcamy tu na lewo i odnajdujemy perć, która wiedzie przez las najpierw do góry następnie od około 1150 m n.p.m. trawersem ku E. Trawersujemy nią około 360 m przecinając dwa kolejne żleby i skręcamy na lewo do trzeciego z kolei – Białego Żlebu. (Bezpośrednie wejście tym żlebem od Żlebu nad Pisaną jest aktualnie niezwykle uciążliwe ze względu na wiatrołomy w jego dolnej części; wiatrołomy blokują również przejście drugim z kolei żlebem na ww. trawersie). Białym Żlebem docieramy pod największą ścianę w jego lewym orograficznie ograniczeniu zwaną Filarem Ździarów. Tu skręcamy w prawo do pięknego stromego żlebu o pionowych ścianach, z widocznym z daleka Okapem w Ździarach T.E-09.48. Podchodzimy pochyłymi, skalno-trawiastymi progami, wypreparowanymi w wapieniach dolomitycznych (trudności I–II) i około 60 m za wspomnianym. okapem, w prawej orograficznie ścianie żlebu zauważamy dwa otwory Dziury w ŹdziarachT.E-09.27 położone na trawiastej łatwo dostępnej półce. Poszukiwany otwór widać około 10 m nad nimi, na wąskiej półce w ścianie. Wspinamy się do niego trudno (III+), skała bardzo krucha. Dojście trudne (na ostatnim odcinku przydatny sprzęt do asekuracji), zwiedzanie nieco trudne.

Otwór o nieregularnych kształtach rozwinięty jest na poziomej szczelinie; ma 1,6 m szerokości i 0,8 m wysokości. Prowadzi do prostego, poziomego korytarzyka o długości 2,5 m, który przechodzi w 3,5-metrowy kominek (pokonujemy go zapieraczką). Prawie pionowy, nieco pochylony ku NW kominek zwęża się ku górze, a na końcu, za oknem o owalnym przekroju, biegnie wstecz pozioma odnoga uchodząca na powierzchnię ponad otworem dolnym (prześwit jest zbyt ciasny, aby przejść).
Jaskinia została wymyta na szczelinach w wapieniach dolomitycznych triasu środkowego jednostki Ździarów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Na ścianach widoczne są zagłębienia wirowe oraz niewielkie nacieki grzybkowe, dno tworzy rynna. Przy otworze występuje odrobina gleby, korytarzyk ma skalne dno, na którym zgromadziło się nieco żółtego osadu gliniastego i drobnego gruzu wapiennego.
Dziura jest wilgotna, wyczuwa się przewiew, światło rozproszone sięga prawie do końca.
Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, m.in. wymienione przez Nowaka (2011) szarotki, dzwonki, pierwiosnki i świetliki.
Faunę reprezentują owady (pająki, ćmy, kosarze, muchówki), a przy otworze - ślimaki.

Otwór jaskini został zauważony w 1978 r. przez I. Luty, która nie zinwentaryzowała jej z powodu braku liny również w 1993 r., dokumentując niżej położoną Dziurę w Ździarach. W dniu 17.08.2011 r. J. Nowak wraz z T. Ślusarczykiem zbadali dziurę prawdopodobnie nie wchodząc do góry kominka oraz wykonali jej plan i opis, opublikowany następnie przez Nowaka (2011).

W dniu 8.11.2013 r. I. Luty przy współpracy Herberta Namirskiego sporządziła dokumentację opisywanego obiektu. Pomiary przeprowadziła za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej, sfotografowała też otwór, a jego położenie określiła przy użyciu GPS Garmin e Trex Vista HCx.
Plan opracowała I. Luty.

Nowak J. 2011b (plan i opis, fotografia otworu); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).