Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Do otworu można dojść dwoma wariantami. A) niebiesko znakowanym szlakiem wiodącym przez Przysłop Mietusi na Małołączniak wychodzimy ponad próg ubezpieczony łańcuchami. Tutaj skręcamy na lewe or. zbocze Kobylarzowego Żlebu. Stromym żlebem idziemy w górę aż do dużego rumowiska skalnego i dalej pod grań Ratuszowego Grzbietu. Następnie trawersujemy w kierunku Ratusza Litworowego trawiastą półką obrywającą się stromymi ściankami do Kobylarzowego Żlebu (miejscami I, eksponowane trawy), aż do wcięcia przecinającego tę półkę, gdzie znajdujemy otwór jaskini. Wariant niewygodny. Można strącić kamienie na szlak. B) niebiesko znakowanym szlakiem wiodącym na Małołączniak wychodzimy na ramię Czerwonego Grzbietu i stąd idziemy dalej ścieżką wiodącą do Jaskini pod Wantą T.E-12.03. Około 50 m poniżej rozwidlenia ścieżki do Jaskini Wielkiej Litworowej T.E-12.01 zbaczamy w prawo i przechodzimy na przeciwległą stronę Ratuszowego Grzbietu (od tej strony jest on niewyraźną grzędą). Obniżamy się równolegle do grani podążając w kierunku Ratusza Litworowego aż do trawiastego zachodu i nim (wspólnie z wariantem A) podążamy do otworu. Dojście w końcowym odcinku ryzykowne (krucho, śliskie trawy).

Mały otwór o wymiarach około 0,4–0,6 m opada stromą, ciasną pochylnią, która następnie obrywa się 4 m głębokości studnią, rozszerzającą sie w niewielką salkę. Dno salki pokrywa gruz skalny.

Studnia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów), jest myta i nie posiada nacieków. Namulisko stanowi autochtoniczny gruz wapienny.

Studnia jest sucha, bez przewiewu, w całości znajduje się w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych. Światło rozproszone sięga do dna.

Otwór obficie porasta roślinność zielona. Mchy i porosty sięgają nad skraj studni.

Zarówno fauna jak i flora nie były dotychczas badane.

Studnia nie była wzmiankowana wcześniej w literaturze fachowej. Na dnie znaleziono stary papierek po batonie, który mógł wpaść ze śniegiem z zewnątrz z okolic grani. Przyczynił się on do nadania nazwy jaskini. Otwór odnalazł 03.08.2000 r. M. Parczewski wraz z F. Filarem. 05.08.2000 r. ci sami wspólnie z Z. Tabaczyńskim dotarli na dno jaskini.

Dokumentację jaskini sporządzili M. Parczewski i J. Parczewski 03.12.2000 r. pod nazwą Jaskinia Znana. Uzupełnienie dokumentacji wykonał M. Parczewski 15.10.2013 r.
Plan opracował M. Parczewski.

Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).