Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Do jaskini można dotrzeć schodząc Skrajnym Smreczyńskim Grzbietem z zachodniego wierzchołka Smreczyńskiego Wierchu lub trawersując jego zbocza wyraźną ścieżką biorącą początek na grani głównej Tatr od południowego zachodu w okolicach Hlińskiej Przełączy i od wschodu nieco powyżej Smreczyńskiej Przełęczy. Ścieżka przecina Skrajny Smreczyński Grzbiet na wysokości ok. 1950 m n.p.m. Obniżamy się schodząc grzbietem ok. 100 m. Otwór jaskini znajduje się na niewielkim wypłaszczeniu w obrębie osi grzbietu wśród traw. Obecnie założony jest blokami skalnymi. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór jaskini ma w przybliżeniu kształt kwadratu o boku 0,4 m. Za nim znajduje się rozszerzenie o charakterze niewielkiej salki i opadającym w głąb dnie. Poniżej salki za niewielkim prożkiem korytarz zwęża się i po 2 m kończy się ślepo.
Jaskinia rozwinęła się w obrębie wkładki łupków krystalicznych trzonu krystalicznego Tatr Zachodnich. Łupki o wyraźnej foliacji zbudowane są z kwarcu, skaleni, łyszczyków i minerałów ciemnych (Gradziński 2010). Powstanie obiektu jest najprawdopodobniej związane z rozwojem inicjalnego rowu grzbietowego przecinającego prostopadle oś Skrajnego Smreczyńskiego Grzbietu i grawitacyjnemu przesuwaniu pakietów skalnych. Ściany jaskini są zwietrzałe, a namulisko stanowi gruz i zwietrzelina.
Obiekt jest wilgotny, a na ścianach występują krople wody kondensacyjnej i szare naloty organiczne. W całości znajduje się w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych. W głębi jaskinia jest ciemna.
We wstępnej salce E. Olejnik i A. Kepel zaobserwowali obecność ćmy szczerbówki ksieni (Scoliopteryx libatrix), od której tę część jaskini nazwali Salą Szczerbówki Ksieni.

W 2010 r. M. Gradziński i R. Jach zwiedzają jaskinię i uzupełniają obserwacje terenowe oraz sporządzają jej dokumentacje graficzną. Przypisują oni powstanie jaskini związkiem z rozwojem inicjalnego rowu grzbietowego, w obrębie którego znajduje się obiekt.

Otwór jaskini został odkryty przez A. Kepela w czasie badań terenowych w 1992 r. Latem 1993 r. po poszerzeniu otworu A. Kepel, E. Olejnik i J. Strzelczyk poznają jaskinię i sporządzają jej opis, nadając obecną nazwę.

Obecną dokumentację jaskini sporządzili 9 listopada 2013 r. K. Recielski i P. Ruszkiewicz. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Lokalizacji otworu dokonano przy pomocy odbiornika GPS Garmin.
Plan wg M. Gradzińskiego.

Olejnik E., Kepel A. 1993 (wzmianka o odkryciu); Gradziński M. 2010 (dane morfometryczne, uwagi o genezie i osadach); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy, błąd w przeliczeniu współrzędnych geograficznych, błąd w zapisie numeru inwentarzowego - jest T.I, winno być T.J).