Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze wschodniego wierzchołka Smreczyńskiego Wierchu obniżamy się ok. 100 m ścieżką w kierunku Smreczyńskiej Przełęczy do podstawy skał budujących wierzchołek na wysokości ok. 2000 m n.p.m. Jaskinia znajduje się tuż przy ścieżce po lewej stronie w niewielkiej ściance skalnej, około 3 m nad jej podstawą. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór o wysokości 0,8 m i szerokości 0,7 m wprowadza do prostego korytarza o długości 4 m. Tuż przy otworze z lewej strony otwiera się prostopadła do głównego korytarza szczelina o szerokości 0,3 m i długości 2,5 m. Szczelina ta na końcu rozszerza się i jest zagruzowana kamieniami, pomiędzy którymi widać niedostępne połączenia z powierzchnią.

Jaskinia rozwinęła się w skałach metamorficznych trzonu krystalicznego Tatr Zachodnich. Ma genezę erozyjno-wietrzeniową. Ściany obiektu są lite, miejscami zwietrzałe. Na spągu zalegają kamienie i gruz skalny.

Obiekt jest wilgotny. Światło rozproszone dociera do końca jaskini. W całości znajduje się w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych.

W otworze i na ścianach jaskini występują porosty i mchy.
Fauna nie była obserwowana.

Jaskinia mogła być znana od dawna. Jest dobrze widoczna ze ścieżki wiodącej główną granią Tatr. Mogła służyć jako schronienie, o czym świadczy znaleziona wewnątrz zardzewiała puszka. Nie była dotychczas wzmiankowana w literaturze.

Dokumentację jaskini sporządzili 9 listopada 2013 r. K. Recielski i P. Ruszkiewicz. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Lokalizację otworu zrobiono odbiornikiem GPS Garmin.
Plan opracował K. Recielski.

Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy, błąd w zapisie numeru inwentaryzacyjnego - jest T.I, winno być T.J)