Od głównej asfaltowej drogi w Skorocicach (w kierunku Buska) idziemy polną drogą ograniczoną metalową siatką rezerwatu w kierunku północno-wschodnim. Po około 70 m. droga ta przechodzi w naturalny rygiel skalny zwany Wysoką Drogą dzielący górną część Doliny Skorocickiej od dolnej. Po dalszych 70 m napotykamy po lewej stronie drogi przejście w siatce i głębokie zagłębienie krasowe. Z północnej ściany zagłębienia z dużego otworu Jaskini Dzwonów wypływa Potok Skorocicki, a następnie wpływa do górnego otworu Jaskini Skorocickiej. W północno-wschodniej części zagłębienia około 5 m. nad jego dnem znajduje się południowy otwór Jaskini Górnej. Dojście bez trudności. Zwiedzanie ciasnych korytarzyków w rejonie północnych partii jaskini jest nieco trudne. Dostęp do jaskini możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia od Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.

Wszystkie otwory jaskini są naturalne. Otwór pierwszy jest obszerny, ma szerokość 10 m. i wysokość 2,2 m. Drugi otwór jaskini ma charakter niewielkiej studzienki o głębokości 0,5 m., przechodzącej w ciasny korytarzyk o przekroju trójkątnym. Otwór trzeci stanowi wylot studzienki o średnicy 1 m. i głębokości 0,5 m.

Za otworem pierwszym rozciąga się obszerny poziomy korytarz o długości około 30 m. W końcowej części korytarz stromo wznosi się do góry po zawalisku i zakończony jest trzecim otworem. Drugi otwór jaskini znajduje się zaraz poniżej trzeciego.

Jaskinia ma charakter krasowo- zawaliskowy i utworzona została w gipsach szkieletowych i szablastych mioceńskiej serii osadów ewaporatowych.

Obiekt jest suchy. Znaczna część głównego korytarza znajduje się w zasięgu światła rozproszonego. W latach 1996-1998 prowadzono w jaskiniach pomiary mikroklimatu (Bujna i in. 1996-1998, mat. arch.).

Obserwacji flory nie prowadzono. Faunę reprezentują liczne pająki oraz motyle szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix (L.). Napotkano ślady pobytu lisa Vulpes vulpes (L.).

W latach 1996-1998 prowadzono w jaskiniach pomiary mikroklimatu (Bujna i in. 1996-1998, mat. arch.).

Jaskinia została nazwana i opisana przez Kowalskiego (1954), który jednak zamieścił jej plan i opis w ramach opisu Jaskini Skorocickiej. Plan ten i krótka wzmianka znalazły się też w inwentarzu Wołoszyna (1990).

Dokumentację jaskini sporządzili jesienią 1998 r. W. Dudka, J. Gubała i A. Kasza. Lokalizację otworu jaskini wykonał 14.12.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.

Kowalski K. 1954: (opis, plan-w ramach Jaskini Skorocickiej), Kowalski K. 1965 (krótki opis, plan-w ramach Jaskini Skorocickiej); Wołoszyn B.W. 1990 (opis, plan-za Kowalskim); Chmielarski W. 1993 (wzmianki); Bujna E., Klauzińska M. 1997 (brak nietoperzy); Jaskinie Niecki Nidziańskiej 1998 (dokumentacja, plan); Gubała J., Kasza A., Urban J. 1999 (wzmianka); Wróblewski T. 2000 (wzmianka); Chwalik A., Głazek J., Gubała J., Kasza A., Urban J. 2002 (geneza-wzmianka); Urban J., Gubała J., Kasza A. 2003 (wzmianka); Gubała J., Kasza A. 2004a (wzmianka); Urban J. 2008 (geneza-wzmianka).

Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990; Bujna E. i in.1996-1998; Chwalik A. 2006.