Na teren rezerwatu wchodzimy niebieskim szlakiem turystycznym Wiślica-Pińczów. Po przejściu około 35 m (licząc od wejściowej bramki) kierujemy się na zachodnie zbocze doliny do zasłoniętych krzewami gipsowych ścianek. Słabo widoczny otwór jaskini znajduje się u podstawy ścianek. Dojście bez trudności, zwiedzanie trudne (pionowa studnia, ciasne, niskie i błotniste korytarzyki). Dostęp do jaskini

Otwór jaskini jest naturalny, ma szerokość 5,5 m oraz wysokość do 1,7 m. Prowadzi do wnęki, w której dnie znajdująsię wyloty dwóch studzienek o głębokości 2,5 m. Studzienka zachodnia (niżej położona) przechodzi w krasową salkę o długości 4 m i szerokości do 4 m, rozwiniętą na wyraźnej szczelinie. Dno salki stromo opada w kierunku północnym. Studzienka wschodnia (wyższa) również łączy się z tą salką. Z salki odchodzi kilka bocznych korytarzy położonych na różnych wysokościach. Od północnej jej krańca rozciąga się w kierunku SW niski Błotny Korytarz o długości 21 m. Natomiast w kierunku NE rozwija się niska salka o wymiarach 10x5,5 m z okresowym jeziorkiem. Jest to najniżej położone miejsce w jaskini (-7,2 m). W kierunku na S rozciąga się stromo nachylony Korytarz Pajęczy, w stropie którego znajduje się niewielki kominek doprowadzający do Salki z czaszkami, o dnie pokrytym glebą. Salka ta znajduje się blisko powierzchni terenu (w rejonie otworu wejściowego jaskini).

Jaskinia występuje w obrębie gipsów szklicowych mioceńskiej serii osadów ewaporatowych. Dno jaskini pokrywa gruz skalny i miejscami namulisko. Przy otworze występuje gleba.

Światło sięga do górnej części studni. Jaskinia jest wilgotna, dno sięga poziomu wód podziemnych - w najniższych punktach znajdują się jeziorka. Przy otworach mchy, glony, rośliny zielne. Fauna: muchówki, motyle: szczerbówka ksieni - Scoliopteryx libatrix (L.), pająki w tym Porrhomma sp. Stwierdzono ślady lisa Vulpes vulpes (L.).

Jaskinia znana była miejscowej ludności, o czym świadczą liczne śmieci znajdujące się we wnętrzu. Została spenetrowana i skartowana w 1980 r. przez grotołazów z Sekcji Taternictwa Jaskiniowego i Alpinizmu przy Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach (mat arch. Bednarz 1980). Kolejnych odkryć dokonali grotołazi z Wałbrzyskiego Klubu Górskiego i Jaskiniowego. W dniu 31.03.2002 r. M. Daszkiewicz i A. Wojtoń przedłużyli Błotny Korytarz o 11 m, natomiast pod koniec sierpnia 2006 D. Guzik i A. Wojtoń wydłużyli o 7 m niską salkę z jeziorkiem we wschodniej części jaskini (Wojtoń 2002, 2006).

Dokumentację jaskini sporządzili w 1999 r. J. Gubała i A. oraz D. Guzik i A. Wojtoń w sierpniu 2006 r. (Wojtoń 2006). Lokalizację otworu jaskini wykonał 14.12.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza oraz  D. Guzik i A. Wojtoń.

Jaskinie Niecki Nidziańskiej 1998 (dokumentacja, plan); Gubała J., Kasza A., Urban J. 1999 (krótki opis); Chwalik A., Głazek J., Gubała J., Kasza A., Urban J. 2002 (wzmianka); Wojtoń A. 2002 (odkrycia w Błotnym Korytarzu); Urban J., Gubała J., Kasza A. 2003 (głębokość); Wojtoń A. 2006 (odkrycia ); Urban J., Andreychouk V., Gubała J., Kasza A. 2008 (wzmianka).

Bednarz J. 1980.