Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Jaworzynki Miętusiej idziemy percią na zachód do trawiastego Spalonego Siodła między Czerwonym Gronikiem a Kończystą Turnią. Następnie przechodzimy przez przełączkę wcinającą się w skalisty grzbiet Kończystej Turni i trawersujemy pod skałami około 80 m w kierunku zachodnim do otworu Dziury w Konczystej Turni T.B-09.01. Znajduje się on w linii spadku wierzchołka Kończystej Turni, pod skałką. Można do tego miejsca także podejść z dna Doliny Miętusiej jak do Dziury Niżniej w Kończystej T.B-09.05, a następnie Dziury w Kończystej Niżniej T.B-09.02 i od niej kilkanaście metrów w górę żlebu do widocznego otworu Dziury w Konczystej Turni T.B-09.01. Od tego otworu podchodzimy pod skałami 25 metrów na zachód i odnajdujemy otwór Małej Dziury w Kończystej Turni T.B-09.06, który jest położony u podnóża skały, z daleka niewidoczny, zasłonięty szczytem stożka piargu. Stąd trawersujemy w pobliżu ściany ku W przez skalno-trawiaste żebro, dalej nad żlebem za nim do następnego, zwężającego się ku S żebra. Idziemy nim w dół prawie do jego zakończenia, następnie na prawo (ku W) przez około 2-metrową ściankę schodzimy pod skałkę. Tam, po kilku krokach ku N, odnajdujemy pod ścianą otwór zasłonięty bujną roślinnością. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest szeroki (4,7 m) lecz niski (0,25–0,5 m), leży w nim wanta rozdzielająca go na dwie części. Otwór wiedzie do niskiej lecz rozległej komory o wymiarach około 5x5x1,8 m. Z komory niski przełaz prowadzi do kilkumetrowej odnogi ze sztucznie wykopanym dołkiem (0,5 m głębokości), zakończonej małym kominkiem naciekowym.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach serii reglowej. Są to szare wapienie zoogeniczne zawierające krynoidy, ramienionogi i małże, datowane na dolną jurę (lotaryng-domer). Grota jest myta, na ścianach i stropie widać formy erozyjno-korozyjne. Występują niewielkie nacieki grzybkowe, a w końcowym fragmencie (kominek naciekowy) polewy naciekowe oraz drobne stalagmity i stalaktyty.

Namulisko tworzy głównie glina jaskiniowa i autochtoniczny gruz wapienny, a w otworze  gleba. W osadach znaleziono kości nietoperzy i większych zwierząt.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew. Światło sięga do około 5 metrów od otworu.

Roślinność kwiatowa (głównie trawy) rozwija się jedynie w otworze (jest on ocieniony gęstym lasem świerkowym). We wstępnej części komory występują mchy i porosty.

Faunę reprezentują liczne owady troglokseniczne, m.in. motyle Scoliopteryx libatrix, Triphosa dubitata, pająki Meta menardi, kosarze, żuki i in. Kilkakrotnie zauważono nietoperze.

Jaskinia wg informacji E. Winiarskiego znana była jeszcze przed wojną grotołazom zakopiańskim. W 1969 r. zwiedzała ją I. Luty, 22 września 1983 r. została zbadana przez A. Uchmana.

Pierwszy plan opracowany przez M. Gradzińskiego w 1989 r. oraz opis pod nazwą Jaskinia Niska opublikowany został przez A. Uchmana, J. Baryłę i M Gradzińskiego (1991). W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich dokumentację groty sporządziła I. Luty przy współpracy M. Kapełuś i B. Zalewskiego 9 września 1995 r., uzupełniając obserwacje latem 1996 r. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Uchman A., Baryła J., Gradziński M. 1991 (plan i opis); Kronika 1996 (informacja o zwiedzaniu); Luty I. 1998 (plan, przekrój opis położenia, dane morfometryczne); Kronika 1998 (wzmianka o zwiedzaniu); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).