Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dojście prowadzi z Kir nieznakowaną ścieżką (w górnej części niewyraźną), wiodącą nad Jarcową Skałką przez grzbiet Małego Regla, Niżnie Stanikowe Siodło do Spalonego Siodła. Dalej idziemy ku E trawersując Gładki i Gronikowski Żleb (omijając skały między nimi od północy) i schodzimy nieco wprost do niewysokiej skałki w zakończeniu grani Zawiesistej Turni. Otwór znajduje się u podnóża tej skałki. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest myty, o wymiarach 1 m szerokości i 2,3 m wysokości. Tuż za linią okapu otworu most skalny nad głównym korytarzem wydziela górną, okrągłą komorę, z której do góry wstecz odgałęzia się krótki korytarzyk uchodzący wąskim prześwitem do powierzchni. Główny korytarz, myty na szczelinie, meandrujący, zakończony jest prawie okrągłą komórką o średnicy ponad 2 m. Skalne dno komórki i wschodniej części korytarza rozcina wąska rynna, na ścianach widać rozmyte półki oraz zagłębienia wirowe.

Jaskinia rozwinęła się w szaroróżowych wapieniach krynoidowych dolnej jury choczańskiej łuski Kończystej Turni (seria reglowa środkowa), w wyniku przepływu wody wzdłuż spękań tektonicznych. Korytarz przechodzi przez strefę brekcji tektonicznej. Na ścianach występują formy erozyjno-korozyjne, w partiach przyotworowych widać nacieki grzybkowe, a nieco głębiej – ściany pokrywa cienka warstwa mleka wapiennego.

Namulisko do kilku metrów od otworu tworzy warstwa próchnicy, dalej nieco rumoszu wapiennego i gliny, a w końcowej części groty dno jest skalne, bez namuliska. W osadach znaleziono kości nietoperzy i większych zwierząt.

Jaskinia jest sucha. W części przyotworowej wyczuwa się słaby przewiew. Światło sięga około 5 metrów od otworu. Rośliny kwiatowe (głównie trawy) reprezentowane są w otworze przez nieliczne egzemplarze, dominują mchy i porosty. A. Uchman, J. Baryła i M. Gradziński (1991) wymieniają następujące gatunki mchów: Fissidensos mundoides, Gymnostomum aeruginosum, Mnium thomsonii, Plagiomnium rostratum, Tortella tortuosa, Plagiomnium undulatum

Faunę reprezentują owady troglokseniczne, m. in. motyle Scoliopteryx libatrix, Triphosa dubitata, pająki Meta menardi, kosarze, i in. oraz ślimaki przy otworze. W grocie zimują nietoperze. W rozszerzeniu korytarza za otworem znajduje się barłóg z gałązek świerkowych i kęp trzcinnika, najprawdopodobniej zbudowany przez rysia (zauważono ślady ostrzenia pazurów na ścianach).

Jaskinia znana była od dawna, lecz nie wzmiankowana wcześniej w literaturze speleologicznej. W dniu 23 września 1983 r. została zbadana przez A. Uchmana.

Pierwszy plan opracowany przez M. Gradzińskiego w 1989 r. oraz opis pod nazwą Barłogowa opublikowany został przez A. Uchmana, J. Baryłę i M. Gradzińskiego (1991). W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich dokumentację groty sporządziła I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (jun.) w dniu 23 lipca 1994 r. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Uchman, A., Baryła, J., Gradziński, M. 1991 (plan i opis); Kronika 1995 (wzmianka o zinwentaryzowaniu, bez nazwy); Luty, I. 1998 (plan, przekrój opis położenia, dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).