Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dojście prowadzi z Kir nieznakowaną ścieżką (w górnej części niewyraźną), wiodącą nad Jarcową Skałką przez grzbiet Małego Regla, Niżnie Stanikowe Siodło do Spalonego Siodła. Dalej idziemy ku E trawersując Gładki i Gronikowski Żleb (omijając skały między nimi od północy) i schodzimy nieco wprost do niewysokiej skałki w zakończeniu grani Zawiesistej Turni. Tu znajduje się otwór Jaskini Barłogowej T.B-10.01. Dalej idziemy około 100 m ku ESE pod skałami Zawiesistej Turni (wiodą tamtędy liczne perci zwierzęce). Omijamy górą przełączkę, pod którą zaczyna się dolny pas skał, należący do Małej Zawiesistej Turni i zaraz za przełączką, jelenią percią podchodzimy stromo pod mur skalny Zawiesistej Turni. Idąc tuż pod nim spostrzegamy niebawem otwór widoczny w zacięciu między tym murem i trawiastą grzędą, porośniętą smrekami. Wspinamy się około 18 m (łatwo) stromym, skalisto trawiastym żlebkiem wprost do otworu. Otwór zasłonięty jest nieco rosnącym w nim smrekiem. Można też dojść do niego wprost z Doliny Miętusiej: ścieżką pod Reglami wiodącą z Doliny Kościeliskiej docieramy nieco powyżej miejsca, gdzie szlak opuszcza dno Doliny Miętusiej i biegnie pod stokami Zawiesistej Turni. Stąd podchodzimy stromo wprost pod mur Zawiesistej Turni, omijając od strony zachodniej skały Małej Zawiesistej Turni. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Otwór ma 1,5 m szerokości i około 2 m wysokości. Prowadzi do poziomego, na początku obszernego korytarza, w którym po kilku metrach następuje zwężenie do 0,3 m na odcinku 1 m. Tu ciąg rozdziela się na dolny i górny. Na wprost, a za zwężeniem, nad 0,8 m prożkiem z zaklinowanej wanty, korytarzyk gwałtownie rozszerza się tworząc małą, zakończoną ślepo komórkę. Południową ścianę wspomnianego uprzednio zwężenia dolnej części korytarza tworzy 1,4-metrowy próg, nad którym wznosi się pod powierzchnię terenu stromy korytarzyk czy raczej pochyły, owalny w przekroju (0,6x0,75 m) kominek, zamknięty zawaliskiem.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach liasu (dolna jura) płaszczowiny reglowej choczańskiej, na szczelinie o kierunku WNW-ESE. Są to silnie zbrekcjowane, czerwone, kruche wapienie o spoiwie wapnistym, żelazistym. Ściany są kruche. W kominku występują kruche nacieki grzybkowe i cienka warstwa mleka wapiennego. Namulisko buduje głównie czerwona glina oraz autochtoniczny materiał wapienny różnych frakcji, przy otworze – z domieszką humusu. Osady w kominku są mniej obfite, domieszkę w nich stanowi gleba namywana szczelinami z powierzchni.

Jaskinia jest sucha. Przewiewu nie wyczuwa się. Ciemna jest jedynie komórka i końcowy fragment kominka.

W otworze rośnie duży świerk, którego korzenie widać na powierzchni osadów w głębi korytarza. Korzenie innego świerka można też obserwować w stropie kominka. W otworze rozwijają się ponadto roślinny kwiatowe oraz sięgające do 4 m mchy, glony i porosty.

Faunę reprezentują liczne owady troglokseniczne m.in. motyle Scoliopteryx libatrix, Triphosa dubitata, różne gatunki pająków, kosarze i in. Zwraca uwagę duże skupienie pająków Meta menardi, szczególnie licznie gromadzących się w kominku i komórce na końcu korytarza.

Jaskinia nie była wymieniana w literaturze do 1995 r.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich zwiedziła ją i wykonała dokumentację w dniu 6 sierpnia 1994 r. I. Luty przy współpracy M. Różyczki i J. Pośpiech. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Nie wiedząc o wspomnianej inwentaryzacji, dokumentację groty sporządzoną 11 grudnia 1996 r. opublikował T. Zwijacz-Kozica (1997) pod nazwą „Dziura w Zawiesistej”. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Kronika 1995 (informacja o zinwentaryzowaniu, bez nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1997 (plan, przekrój i opis pn. Dziura w Zawiesistej); Luty, I. 1998 (plan, położenie, niektóre dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).