Z południowego krańca leśnego parkingu przy drodze Olkusz-Wolbrom (3,5 km od Rabsztyna) przekraczamy drogę asfaltową i wchodzimy w las bukowy. Przed nami widoczne wzniesienie z pasem niskich skałek, kierujemy się ku ich południowemu krańcowi, znajduje się tam otwór schroniska (ok. 100 m od drogi asfaltowej).

Schronisko tworzy niewielka salka o wymiarach 2,0x4,0 m w całości oświetlona światłem dziennym. Z salki w głąb masywu prowadzą niedostępne szczeliny. Na dnie duże bloki pochodzące z częściowo zawalonego stropu oraz gruz i próchnica przykryte warstwą liści. W środkowej części salki, w dnie, prowadzi pomiędzy blokami niewielka odnoga.
Schronisko jest rozwinięte w wapieniach skalistych górnej jury. Stanowi próżnią o krasowym pochodzeniu - dowodzą tego doskonale zachowane rynny boczne, znaczące poziomy lustra przepływającej wody. Młodsze pęknięcie i przesunięcia skał spowodowały pionowe, 20 cm przemieszczenie fragmentów rynny. Podobnie w niewielkim odgałęzieniu biegnącym z salki ku północy znajdujemy, rozmycia charakterystyczne dla wadycznego stadium rozwoju jaskini. Spotykane w tym schronisku ślady przepływu wody pozwalają sądzić, że stanowi ono część większej - obecnie zniszczonej próżni. Na ścianach po stropem widoczna jest również ospa krasowa.
Schronisko w większości jest widne, w całości znajduje się pod wpływem zewnętrznych warunków atmosferycznych.
W zaciemnionych szczelinach prowadzących z salki występują nieliczne pajęczaki.

Schronisko zostało zinwentaryzowane przez K. Kowalskiego pod nr 364 (1951). Później wymienia go Szelerewicz i Górny (1986) nadając mu numer IV.A.8. W opracowaniu tym podana jest na mapie błędna lokalizacja, skorygowana następnie przez tych samych autorów w 1990 r. W roku 1990 w dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego M. Szelerewicz podaje opis schroniska i wykonuje jego plan pod tym samym numerem. Pomiary schroniska wykonali we wrześniu 1990 r. M. Szelerewicz, A. Gągola i P. Malina. Dane zaktualizował A. Polonius (2014).
Plan opracował M. Szelerewicz.

Kowalski K. 1951 (bardzo krótki opis, plan, nadany numer); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymienione w wykazie, lokalizacja na mapie 1:100 000, nadany numer); Szelerewicz M., 1990 (wymienia, podaje wymiary, lokalizuje na mapie); Polonius A. 1994 (wymienione w wykazie, lokalizacja na mapie); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2016 (plan i opis inwentarzowy).

Szelerewicz M., Górny A. 1990 (lokalizacja na mapie 1:10 000, ogólna charakterystyka, plan, czarno-białe fotografie otworu i wnętrza).