Od miejscowości Rabsztyn idziemy drogą asfaltową w kierunku Wolbromia, za przejazdem kolejowym skręcamy w prawo w kierunku miejscowości Troks. Dalej idziemy za czerwono znakowanym szlakiem turystycznym, który opuszcza asfaltową drogę i biegnąc leśnymi duktami doprowadza do podstawy Januszkowej Góry. Stąd ścieżka wspina się na strome zbocze góry. U podstawy drugiego (po prawej) ostańca znajduje sie szukany otwór. Zwiedzanie i dojście bez trudności.

Za dużym, sztucznie usypanym wałem znajduje się duże zagłębienie o głębokości 2,5 m i dnie zapadającym ku S, utworzone na szerokiej szczelinie o szerokości do 5 m pomiędzy turniami. W części zachodniej szczelina jest zablokowana potężnymi złomami wapienia, pomiędzy którymi można wyjść na powierzchnię.
Schronisko rozwinięte jest w górnojurajskich wapieniach skalistych. Ściany nie noszą śladów rozmycia. Dno jest pokryte namuliskiem piaszczysto-humusowym, zmieszanym z liśćmi, gruzem wapiennym i dużymi blokami wapienia.
Na dnie wilgotno. Światło sięga do końca.
Na ścianie południowej i dnie rosną mchy i porosty.
Pomiędzy blokami wapiennymi obserwuje się pajęczaki.

Znaczna część namuliska została wybrana sztucznie, być może przez poszukiwaczy szpatu, którego śladów nie widać na ścianach, ani w wybranym materiale na osypisku. Ze schroniska zostały pobrane próbki nacieków do datowania radiowęglowego. Wiek tych nacieków określono na około 39500 ->45000 BC.

Znane i zwiedzane od dawna.

Po raz pierwszy opisane zostało pod numerem IV.A.44 przez A. Górnego w roku 1990, w dokumentacji dla Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych woj. katowickiego. Pomiary schroniska wykonali we wrześniu 1990 r. A. Górny, i M. Szelerewicz. Dane zaktualizował A. Polonius (2014).
Plan opracował M. Szelerewicz.

Szelerewicz M. 1990 (wymienia, podaje wymiary, lokalizuje na mapie); Pazdur A. i in. 1994 (określenie wieku nacieków); Polonius A. 1994 (wymienione w wykazie, lokalizacja na mapie); Pazdur A. i in. 1999 (wzmianka na temat badań izotopowych nacieków); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2016 (plan i opis inwentarzowy).

Szelerewicz M., Górny A. 1990 (lokalizacja na mapie 1:10 000, ogólna charakterystyka, plan, czarno-białe fotografie otworu).