Ze szczytu Klimczoka idziemy wzdłuż płotu znajdującego się przy maszcie komórkowym, do jego SW narożnika, skąd kierujemy się na azymut 120°. Po 52 m mijamy otwór Jaskini Zbója Klimczaka K.Bs-04.64 znajdujący się w zagłębieniu o wymiarach 2,5x2,0 m i głębokości 1,3 m. Od niego udajemy się na azymut 185° i po 41 m dochodzimy do dużego i głębokiego otworu jaskini. Dojście nieskomplikowane, otwór łatwy do znalezienia, widoczny z daleka. Zwiedzanie głównego ciągu łatwe, natomiast boczne ciągi są w większości ciasne. Wejście do jaskini jest bardzo kruche i niebezpieczne.

Studzienka wejściowa ma wymiary 1,4x1,3 m i głębokość 2,5 m. Jej ściany porośnięte są mchem i zbudowane z dużych bloków skalnych. Obecnie wejście do dalszej części jaskini znajduje się w NW części dna studzienki i prowadzi ciasną pochylnią do rozszerzającego się korytarza. Po 4,0 m możemy iść trzema drogami.
W lewo przez próg o wysokości 1,5 m do ciasnej szczeliny, która biegnie równolegle do głównego korytarza i łączy się z głównym ciągiem po 11,0 m.
Drugi wariant prowadzi w prawo, skąd po 1,5 m możemy wejść w dwa ślepe korytarze, pierwszy z nich na S przez próg 1,2 m, o długości 2,5 m, a drugi na NE w górę również 2,5 m.
Natomiast główny ciąg (trzeci wariant) biegnie ku N, przechodzimy nim ponad studzienkami o głębokości 1,5 m do najszerszego miejsca w jaskini, czyli sali o wymiarach 2,0x5,0 m. Z niej możemy kierować się na W przez zaciskową szczelinę do dwóch krótkich odnóg (jedna na wprost o długości 2,0 m, a druga w prawo liczy 2,5 m).
Z sali możemy również udać się na N przez zwężenie do obszernego korytarza, na końcu którego znajduje się wyjście z jego górnej części do równoległej szczeliny opisanej wcześniej. Natomiast zmierzając w dół tego korytarza przez próg 1,2 m lub studnię 1,2 m możemy zejść w niższy korytarzyk biegnący w tym samym kierunku. Kończy się on po 4,0 m dwoma pęknięciami skierowanymi na NE.
Wracamy do obszernej sali, na jej środku widoczny jest ślepy kominek o wysokości 3,5 m. Na końcu sali w jej NE części znajduje się także wąskie zejście studzienką o głębokości 3 m - dalej na N możemy dojść do niewielkiego bajorka, które znajduje się w najniższym punkcie jaskini -9,6 m. Nad nim przechodzimy korytarzem aż do rozszerzenia i po kilku metrach w górze widoczna jest niedostępna szczelina będąca najbardziej ku północy wysuniętym punktem jaskini.
Wracamy pod studzienkę 3 m. Stąd możemy iść na SE wąskim korytarzem, który kończy się po 6,0 m. Dalej istnieje tylko możliwość wyjścia w górę kominkiem o wysokości 4,5 m, jest to najwyższy punkt w jaskini +0,4 m. My natomiast schodzimy studzienką o głębokości 1,5 m do korytarza o szerokości 1,0 m. W jego S części znajduje się wejście przez próg w górę do zakręcającego w prawo korytarza o długości 2,5 m, który na końcu łączy się z pochylnią znajdującą się bezpośrednio pod otworem.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach warstw godulskich środkowych. Otwór został częściowo odkopany. Dno jest pokryte gliną, błotem, gruzem i blokami.
Jaskinia jest wilgotna, szczególnie w porze roztopów, czy po długotrwałych opadach deszczu. Zaobserwowano silny wywiew z jaskini w okresie zimowym. Światło sięga do dna studzienki wejściowej oraz na pochylnię pod otworem.
Zbocze studzienki wejściowej porastają mchy, trawa i paprocie.
W jaskini stwierdzono obecność pająków. W dniu 06.12.2008 r. Cz. Szura zaobserwował dwa podkowce małe (Rhinolophus hipposideros), 11.02.2011 r. Cz. Szura i B. Juroszek nocka natterera (Myotis nattereri), 02.12.2012 r. Cz. Szura trzy podkowce małe (Rhinolophus hipposideros).

Jaskinia została odkryta w 2007 r. przez Cz. Szurę oraz K. Borgieła.

Pomiary wykonali 04.08.2007 r. Cz. Szura oraz w dniu 06.07.2008 r. Cz. Szura i J. Pysz (domiary), busolą geologiczną Freiberg i dalmierzem laserowym Leica Disto. Materiały dokumentacyjne w dniu 09.10.2014 r. zebrał B. Juroszek. Współrzędne geograficzne GPS 06.07.2007 r., pomierzył Cz. Szura.
Plan opracował Cz. Szura.

Figura M., Mysłajek R.W., Szura Cz. 2008 (występowanie nietoperzy); Szura Cz. 2010 (wymienia); Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016a (plan i opis inwentarzowy).

Klassek G., Mleczek T. 2012 (wzrost dł. z 125 do 130 m).