Schronisko jest położone na wzgórzu zwanym Maniakówka, leżącym kilkaset metrów od północno-zachodniego skraju zabudowań Jaroszowca. Na wschodnim zboczu tego wzniesienia znajduje się polana, a na niej wyciąg narciarski. Szczyt wzgórza jest zwieńczony skałami opadającymi ku wschodowi ścianą skalną. Na południe od tych skał leży druga, mniejsza grupa skalna. To w niej znajduje się opisywane schronisko. Przez wzgórze przebiega ścieżka dydaktyczna oznaczona kolorem niebieskim. Pomiędzy jedną i drugą grupą skalną znajduje się drugi przystanek tej ścieżki.

Opisywany obiekt to w zasadzie dwa odrębne schroniska leżące na tyle blisko siebie, że przedstawiono je na tym samym planie.
Większe z nich to skalna brama o ostro sklepionym stropie, która powstała na szczelinie ciosowej. Szczelina widoczna w stropie, wypełniona jest odłamkami skalnymi. Na dnie bramy leży dużo gruzu skalnego wymieszanego z humusem i suchymi liśćmi. Dno podnosi się nieznacznie od otworu południowo-zachodniego do otworu północno-wschodniego. Ściany i strop są silnie spękane. Pod stropem jest całkiem widno. Dwa duże otwory sprawiają, że schronisko w całości znajduje się pod wpływem zewnętrznych czynników atmosferycznych.
Około 3 m na SE od bramki znajduje niewielki fragment kanału krasowego będący osobnym schroniskiem (brak połączenia ze skalną bramą). Kanał powstał wskutek przepływów wód w strefie freatycznej. Wejście do tego schroniska znajduje się od strony południowej, natomiast od strony wschodniej znajduje się malutkie okienko, niedostępne dla człowieka. Otwory połączone są bardzo ciasną, owalną rurą załamaną niemal pod kątem prostym. Na ścianach kanału widoczne są niewielkie jamki i wżery korozyjne. Dno jest skalne, przykryte cienką warstwą suchych liści.
Schroniska rozwinęły się w wapieniach skalistych górnej jury. Dno pokrywa gruz i humus.
W całości znajdują się pod wpływem zewnętrznych czynników atmosferycznych.
Światło sięga do końca.
Ściany większego schroniska pokryte są czarnymi nalotami i miejscami niewielkimi płatami glonów.
Przedstawicieli fauny nie zaobserwowano.

Obydwa schroniska znane od dawna (niedalekie sąsiedztwo domów mieszkalnych). Ze względu na położenie przy ścieżce dydaktycznej zapewne często odwiedzane. Do tej pory brak w literaturze wzmianek na jego temat.

Pomiary schroniska wykonał w czerwcu 2014 roku A. Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2016 (plan i opis inwentarzowy).