Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Kuźnic idziemy szlakiem wiodącym przez Polanę Kalatówki w kierunku Doliny Kondratowej. Na południowym skraju Kalatówek łączą się obie odnogi szlaku: ze schroniska i wiodąca dołem polany. Stąd skręcamy na prawo i podchodzimy wprost do góry, nieco ku SW, lasem porastającym stok Kalackiej Turni. Po około 100 metrach docieramy pod skałkę nad stromym stokiem, pod którą znajduje się otwór Jaskini Kalackiej. Dalej idziemy ponad 300 m ku WSW pod skałami przez las, następnie nad piargami. Pod pierwszą basztą skalną w grani Kalackiej Turni odnajdujemy poszukiwany otwór. Jest on widoczny z kolejki linowej oraz z Gładkiego Jaworzyńskiego. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Obszerny otwór osłonięty okapem ma około 20 m długości i około 2 m wysokości. Wiedzie do niskiej lecz rozległej komory z czterema filarami skalnymi. Dno stanowi mokra, skośna płyta wapienna opadająca stromo ku WSW. Przy północnym krańcu koleby największy filar wydziela krótki, ciasny korytarzyk, a nieco dalej, mały filarek – ucho skalne. Przy SW krańcu komory, nad 1-metrowym prożkiem, jest krótki korytarzyk, który zakręca zaraz na lewo (ku S) i uchodzi na powierzchnię terenu nad 2,2-metrowym prożkiem.

Koleba rozwinęła się na nieco rozmytej szczelinie w obrębie wapieni malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Ściany są zwietrzałe, kruche. Namulisko buduje przy otworze gleba i gruz wapienny, głębiej, w załomach spągowej płyty skalnej, widać odrobinę osadu rezydualnego.

Schronisko jest zwykle wilgotne. Światło sięga do końca. Przewiew zależny jest od warunków atmosferycznych. Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe. W głębi, dno i ściany pokrywają glony, są też porosty, mchy i paprocie. Występują owady, ślimaki i gryzonie.

Schronisko zwiedził w dniu 22 października 1933 r. S. Zwoliński w towarzystwie J. Zahorskiego. Przy okazji wycieczki do Jaskini Bystrej i Kalackiej przeszukali oni skały południowego stoku Kalackiej Turni. Po wycieczce S. Zwoliński opisał położenie „mokrej koleby” i zamieścił jej szkic w swoim notatniku (wydanym w 1993 r.).

Podczas prac związanych z przygotowywaniem do druku notatek Zwolińskiego oraz prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, koleba została odnaleziona i udokumentowana w dniu 30 lipca1992 r. przez I. Luty, przy współpracy R. Cygana i M. Kropiwnickiej. Pomiary, w tym pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego przeprowadzono używając busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zwoliński, S. 1993 (opis położenia i groty oraz wycieczki odbytej w 1933 r.); Luty, I. 1994 (plan, informacja o odnalezieniu i zinwentaryzowaniu); Jaskinie TPN 2002b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).