Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idąc Doliną Chochołowską w kierunku Polany Chochołowskiej, na wysokości Polany Trzydniówka (znajdującej się po wschodniej stronie doliny), przechodzimy przez mostek nad Potokiem Chochołowskim. Za mostkiem skręcamy w prawo na północną stronę doliny i wchodzimy na perć biegnącą do góry (w kierunku północnym), na przełęcz między Piecami oraz Wielkimi Turniami i wiodącej dalej na południowe stoki Grubasa. Zbocze jest strome pokryte lasem świerkowym. Po kilkudziesięciu metrach natrafiamy na strefę wiatrołomów (powalone drzewa podczas wichury w grudniu 2013 r.). I po jej pokonaniu docieramy do skałek, które omijamy po ich zachodniej stronie. Dochodzimy do małej przełączki miedzy skałkami. Tu opuszczamy perć i kierujemy się kilkadziesiąt metrów w kierunku wschodnim. Od wspomnianej przełączki biegnie w dół ku wschodowi niewielki, zarośnięty żlebie, pokryty głazami i rumoszem skalnym. Po jego północnej stronie jest ścianka skalna – u jej podnóża znajduje się otwór wejściowy jaskini. Zwiedzanie bez trudności, miejscami ciasno.

Otwór jaskini ma około 1–2 m wysokości i około 0,5–1,5 m szerokości. Jest założony na dwóch szczelinach – jednej, prawie pionowej (o azymucie 340º) oraz drugiej, stanowiącej odspojenie między warstwami wapieni o rozwarciu sięgającym do 0,5 m, skośnej, zapadającej ku NE. Po zachodniej stronie otworu wapienie są silnie spękane, a płaszczyzny spękań są prawie pionowe, natomiast po wschodniej stronie otworu wapienie są grubiej uławicone i płaszczyzny spękań w nich wykazują upady 60ºE. Dla pomiarów dokumentacyjnych na skałach przy otworze zaznaczono punkt kontrolny 1.
Od otworu wejściowego ku NW prowadzi korytarz, nazwany Korytarzem Pająków, od licznych osobników znajdujących się na ścianach korytarza. Korytarz ten założony jest na szczelinie, zaciskającej się ku górze, a otwierającej ku dołowi.
Zachodnią (lewą) stronę korytarza stanowi powierzchnia tej szczeliny, która w formie odspojenia między warstwami wapieni opada ku NE pod kątem 38–40º. Na jej dolnej powierzchni wykształciły się liniowe żłobki krasowe skierowane w dół ku NE zaś na powierzchni stropowej – piękne flutesy. W końcowej części korytarza i zachodniej szczeliny, gruz i bloki wypełniające szczeliny pokryte są mlekiem wapiennym. Dno korytarza wypełnia gliniaste namulisko, w którym znaleziono zęby niedźwiedzi. Powierzchnia namuliska opada ku NE, prawdopodobnie wypełniając odspojenie między wapieniami. Między namuliskiem a stropem szczeliny jest niewielki prześwit do niżej położonych korytarzy.
Około 3 m od wejścia, na dnie Korytarza Pająków znajduje się blok skalny, tworząc zacisk utrudniający przejście. Za nim, w odległości około 5,5 m od wejścia, korytarz zaciska się i zawalony jest głazami wapiennymi.
Około 1 m od wejścia po wschodniej stronie korytarza, otwiera się studnia nazwana Tubą, założona na szczelinie (szerokości do 0,4 m), zapadającej 38ºNE, powstała na rozsuniętej powierzchni międzywarstwowej. Studnia ma około 5,5 m głębokości. Jej górna część ma pięknie zachowane meandry oraz flutesy utworzone przez wody przepływające pod ciśnieniem.
Około 3 m od wejścia studnię przecina wąski korytarzyk założony na prawie pionowej szczelinie, który został nazwany „Szczelina”. Biegnie on w dół, w kierunku SE i wychodzi na powierzchnię. Otwór jego jest położony koło 10 m na wschód i poniżej otworu wejściowego jaskini.
Posuwając się Tubą w dół, po ok. 5,5 m natrafiamy na niewielki Korytarz Komarów, założony na zaciskającej się ku górze szczelinie, o azymucie zbliżonym do kierunku NW–SE. Jego dno wypełnia gliniaste namulisko. Ku NW oraz SE zamykają go zawaliska bloków skalnych. Jednakże w szczelinie biegnącej ku NW jest kontakt świetlny oraz głosowy ze szczeliną w Korytarzu Pająków.
Jaskinia powstała poniżej nasunięcia Bobrowca (Bac-Moszaszwili i in. 1979a,b), w wapieniach jury (bajos oksford), na tektonicznych szczelinach, rozmytych przez wody płynące pod ciśnieniem. Dno pokrywają bloki, gruz i gliniaste namulisko. W jaskini występuje mleko wapienne.
Jaskinia jest sucha. Posiada dynamiczny przepływ powietrza, nie wymarza całkowicie. Ma własny mikroklimat (prawdopodobnie za zawaliskami są dalsze partie jaskini, z których napływa cieplejsze powietrze). Światło siega około 3 m głąb.
W jaskini, w części przyotworowej rosną mchy a na skałach miejscami są nawapienne porosty.
W jaskini spotykana byłą fauna współczesna: komary i pająki (Fig.18) oraz liczne duże kokony pająka Meta menardi, w kształcie łzy (Fig. 20), od których pochodzi nazwa jaskini.

Jaskinia dotychczas nie była opisywana ani wzmiankowana w literaturze. Została odkryta przez S. Solarczyk i zespół TKG Vertical (zakopane) w 2014 r.

Dokumentację jaskini wykonała S. Solarczyk wraz z G. Albrzykowskim, Z. Gruszką i K. Kołodziejczykiem. Pomiary wykonywane były przy pomocy busoli geologicznej dalmierza laserowego, taśmy mierniczej lub „calówki”.
Plan opracowała S. Solarczyk.

Bac-Moszaszwili M. i in. 1979a,b (budowa geologiczna regionu); Jaskinie TPN 2016 (plan i opis inwentarzowy).