W samym centrum wsi Imbramowice (plac z remizą OSP) leży cmentarz. W okolicach południowo-zachodniego narożnika cmentarza znajduje się wylot doliny Ostryszni. Dnem doliny biegnie, czasami zanikająca, polna droga, którą można dotrzeć do wsi Zawadka. W swym środkowym odcinku dolina ma charakter meandrującego przełomu, w którym odsłaniają się wychodnie wapieni skalistych (głównie w orograficznie lewym zboczu). Wychodnie te przyjmują formę kilku grup skalnych, w których pojawiają się otwory schronisk. Wchodząc do wąwozu mijamy pierwszą grupę skalną na skrzyżowaniu z boczną dolinką. Około 300 m dalej w północnym zboczu pojawia się kolejna grupa skał, w której leży opisywany obiekt. Nasze schronisko leży dość wysoko na zboczu u podstawy skały i jest zasłonięte krzakiem dzikiej róży.

Całe schronisko to dość wąski, soczewkowaty korytarz, zwężający się ku końcowi i skręcający lekko w prawo.
Korytarz schroniska powstał w górnojurajskiej soczewie wapieni kredowatych leżącej wśród wapieni skalistych. W opisywanych skałach widać silne zaangażowanie tektoniczne. Wapienie są mocno potrzaskane (zbrekcjowane), a na ścianach schroniska widoczne są stylolity. We wnętrzu nie widać wyraźnych śladów przepływu wody, na ścianach można zaobserwować wysuszone nacieki grzybkowe.
Dno jest kamieniste, miejscami pokryte warstwą namuliska gliniasto-próchnicznego. Na powierzchni namuliska można zauważyć kości drobnych ssaków, oraz niewielkie ilości guana nietoperzy.
Obiekt nie posiada własnego mikroklimatu i jest wrażliwy na zmiany stanu atmosfery. Specyficzne położenie otworu powoduje, że dość głęboko sięga światło słoneczne.
Skały w zasięgu światła pokryte są glonami.
W trakcie prowadzenia prac dokumentacyjnych we wnętrzu obserwowano duże ilości muchówek, motyle z rodzaju rusałek, pojedyncze biedronki i osy. Guano nietoperzy świadczy, że okresowo bywa odwiedzane przez te ssaki.

Ściany schroniska są zaczernione sadzą, która prawdopodobnie pochodzi z wypalania traw przed otworem - we wnętrzu nie znaleziono śladów ogniska.

Obiekt jest dość łatwy do odnalezienia, a ślady zachowane we wnętrzu świadczą, że bywa odwiedzany.
Do tej pory nie był wzmiankowany w literaturze.

Pomiary wykonał w październiku 2013 r. A. Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).