Mniej więcej w połowie długości Wąwozu Żarskiego na jego wschodnim zboczu znajduje się największa grupa skalna o długości około 60 m. Schronisko leży w środkowej części tej grupy, na załomie ściany skalnej. Południowy otwór zawieszony w ścianie 5 m nad powierzchnią gruntu jest z daleka widoczny. Drugi otwór (północny) wychodzi na dość strome zbocze i jest dużo łatwiej dostępny

Tunel przebijający skałę jest dość obszerny i wysoki. W stropie znajdują się dwa kominki. Jeden z nich prowadzi pionowo w górę do okna uchodzącego na powierzchnię. Drugi kominek prowadzi do krótkiego, pochyłego korytarzyka, który również ma okno do powierzchni.
Schronisko powstało w górnojurajskich wapieniach skalistych należących do oksfordu. Nie posiada żadnych nacieków. Namulisko jest gliniasto-próchniczne i leżą na nim pojedyncze głazy wapienne.
Obiekt jest całkowicie widny i mocno przewiewny.
Brak w nim przedstawicieli flory i fauny.

Po raz pierwszy o schronisku wspomina Ciętak (1935). Później o schronisku mówi Kowalski (1951), dodając że schronisko (namulisko) nie było badane. W 2008 roku o obiekcie wspominają Górny i Szelerewicz.

Pomiary wykonał w listopadzie 2017 roku Adam Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Ciętak Z. 1935 (wzmiankuje) Kowalski K. 1951 (plan i krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (podają wymiary, zaznaczają na mapce); Górny A., Szelerewicz M. 2008 (podają lokalizację i parametry); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018b (plan i opis inwentarzowy).