Od wywierzyska potoku Będkówka zmierzamy w górę doliny, po przejściu około 750 m po prawej stronie znajduje się duża grupa skalna - masyw Wielkiej Skały, po kolejnych 300 m z prawej strony, kilka metrów nad dnem doliny, występuje grupa skałek z dużym otworem Jaskini Łabajowej J.Olk.I-07.46. Wg Nowaka (2011a) „Otwór NE znajduje się w Zacięciu Łabajowej (IV) ok. 10 m od podstawy. Otwory NW znajdują się w Kominie w Łabajowej (V; nazewnictwo za Nowak i Rostek 2004).

Wg Nowaka (2011a) "Wspinając się Kominem w Łabajowej po ok. 10 m docieramy do dolnego, niewysokiego otworu. Za nim stajemy w kominie na styku poprzecznych szczelin. W lewo, na NE prowadzi wąska, ale wysoka szczelina, która po ok. 10 m obrywa się progiem w Zacięciu Łabajowej. W końcowej części szczelina jest częściowo otwarta do powierzchni.
Spod komina na SW prowadzi 4-metrowy, coraz niższy, zagruzowany na końcu korytarzyk.
Wspinając się dalej kominem stajemy na dużym, zaklinowanym bloku skalnym. Z niego przez dwumetrową, mytą rurę dostajemy się do trzeciego otworu położonego na tej samej drodze co pierwszy otwór. Czwarty otwór osiągniemy trawersując szczelinę ze wspomnianego bloku na SW po zaklinowanych głazach. Wcześniej, przed czwartym otworem znajduje się 6-metrowa studzienka z niedostępną kontynuacją. Wrzucony do niej kamień wypada po przeciwnej względem NE otworu stronie, w żlebie oddzielającym zasadniczy masyw Łabajowej od Łabajowej Baszty. Dowodzi to, że prawie cała prawa część Łabajowej jest odcięta od zbocza.
[Jaskinia powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford)]. Spąg tworzy rumosz i gleba. Nacieki tworzą polewy, grzybki, mleko wapienne i niewielkie makarony.
W jaskini jest widno i sucho, w kilku miejscach kapie woda.
Na ścianach wegetują glony, mchy, porosty oraz grzyby. W otworze rośliny zielne oraz bez.
Z fauny stwierdzono: kosarze, pająki, motyle w tym Inachis io, Triphosa dubitata i Scoliopteryx libatrix."

Wg Nowaka (2011a) "Jaskinia zapewne została odkryta przez wspinaczy krakowskich kilkadziesiąt lat temu. W przewodnikach wspinaczkowych była opisywana jako „tunel”, „sztolnia” lub „komin”, ale dotychczas brak jej opisu w literaturze jaskiniowej. Prawdopodobnie wynika to z małej popularności prowadzącej przez nią drogi oraz milczącego założenia, że próżnia nie posiada właściwego stropu, który miałyby zastępować zaklinowane głazy. Przejście owej „wyjątkowej drogi o charakterze jaskiniowym” (Drobot i Król 1995) pozwoliło potwierdzić jej podziemne walory. Drogę przez jaskinię można pokonać trzema wariantami. Od dolnego otworu, spod komina można dojść po spągu do NE otworu i dalej kontynuować wspinaczkę Zacięciem. Drugi wariant - wspinamy się kominem wprost do góry, skąd trawersujemy pod stropem jaskini do górnej krawędzi NE otworu lub - trzeci wariant - w przeciwnym kierunku, do otworu SW. Znad komina można także kontynuować wspinaczkę wychodząc trzecim otworem w górnej części Komina w Łabajowej. Jaskinię można też oczywiście zwiedzić od góry, zjazdem.”

Pomiary sporządzili J. Nowak i Joanna Nowak 03.10.2010 r.
Plan i przekrój wg J. Nowaka.

Nowak R., Rostek P. 2004 (ditto); Drobot P., Król D. 1995 ( wzmianka o drodze wspinaczkowej); Nowak J. 2011a (plan, opis, zdjęcie otworu); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).