Z centrum Bębła jedziemy ul. Kwiatową w kierunku Wierzchowia. Przed samym ogrodzeniem posesji nr 45 skręcamy w lewo, w dół, w szutrową drogę w kierunku NE. Po ok. 150 m dojeżdżamy do tablicy informacyjnej omawiającej warunki przyrodnicze Żytniej Skały. Jesteśmy u podstawy południowo-zachodniego zbocza Żytniej Skały. Schronisko leży po północnej stronie wzgórza. Znajduje się tu grupa skalna rozciągnięta z zachodu na wschód. Otwór schroniska znajduje się u podstawy ściany, mniej więcej w środkowej części grupy skalnej.

Za „ósemkowatym” otworem w stropie komory widać kotły wirowe oraz wysoki komin krasowy. Jednocześnie pod stropem widoczne są okna skalne do ciasnych rur. Komora w połowie długości przegrodzona jest progiem o wysokości ok. 1 m. Rozwinęło się na pionowej szczelinie, która została rozmyta do obszernej komory.
Schronisko powstało w górnojurajskim (oksford) wapieniu skalistym. Ściany z licznymi śladami przepływu wody są pokryte ciemnymi nalotami. Brak nacieków jaskiniowych. Namulisko jest humusowo-gliniaste. Kowalski (1951) podaje, że nie było rozkopywane.
Schronisko jest całe widne i w całości znajduje się pod wpływem zewnętrznych warunków atmosferycznych.
Ponieważ schronisko jest widne, na ścianach rozwijają się glony i mchy.
Przedstawicieli fauny jaskiniowej nie zaobserwowano.

W 1982 roku T. Madeyska omawia interdyscyplinarne badania osadów jaskiniowych, a w 1986 roku E. Foltyn wymienia schronisko w kontekście paleolitycznych stanowisk jaskiniowych. W 2008 M. Lorenc omawia możliwość rekonstrukcji paleotemperatur vistulianu na podstawie kopalnych zespołów ptaków.

Znane od bardzo dawna.

Jak wspomina Kowalski pierwszą wzmiankę podaje o nim Czarnowski w 1899 roku, później było kilkakrotnie wymieniane. W 1951 r. K. Kowalski podaje jego krótki opis i plan oraz nadaje mu numer 103. W 1967 roku (Kowalski i in.) przeprowadzono badania osadów znanych schronisk podskalnych na Żytniej Skale. W 1981 roku jego plan wykonuje D. Lisoń, a opis M.Czepiel. Później wymienia je Szelerewicz i Górny (1986) podając jego długość i nadając numer.
Pomiary wykonał w 2015 r. Norbert Sznober.
Plan opracował N. Sznober.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Kowalski K. et al. 1967 (sprawozdanie z badań osadów schronisk podskalnych); Madeyska T. 1982 (badania interdyscyplinarne osadów jaskiń i schronisk); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Foltyn E. 1986 (wymienia); Lorenc M. 2008 (o rekonstrukcji paleotemperatur vistulianu); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).

Czepiel M.1981 (opis, plan Lisonia).