Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od Lodowego Źródła w Dolinie Kościeliskiej idziemy szlakiem wiodącym do Jaskini Mroźnej. Na wyraźnej płaśni skręcamy na prawo i wygodną, choć nieoznakowaną ścieżką dochodzimy w pobliże szczytu Okrętu (jest to droga prowadząca do Okien Zbójnickich). Z miejsca, gdzie ścieżka przechodzi obok grani Okrętu, skręcamy z niej na prawo i schodzimy kilkanaście metrów do żlebu tuż za tą granią. Żleb ten jest otoczony od góry skałami. Kierujemy się w ich stronę (ku SE). Za pierwszą, niewielką ostrogą skalną, w zwieńczeniu żlebu widać Szczelinę za Okrętem I T.D-08.46. Stąd idziemy około 60 m pod skałami (ku SW), na początku nieco w dół, następnie do góry, wprost do widocznych z daleka dwóch otworów. Wschodni wiedzie do Szczeliny za Okrętem II. Dojście bez trudności, zwiedzanie uciążliwe (ciasno).

Otwór o nieregularnym kształcie ma 4 m wysokości i 1,4 m szerokości. Prowadzi do korytarza z wąską rynną w dnie. Po niecałych 6 m, nad 0,6-metrowym prożkiem, następuje jego zwężenie. Przechodzi w ciasny ciąg utworzony na skrzyżowaniu nieco rozwartych, rozmytych szczelin. Po dalszych kilku metrach zaczyna on meandrować lecz staje się zbyt wąski do przejścia.

Jaskinia powstała na szczelinach w wapieniach mezozoicznych jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są zwietrzałe, w głębi pokryte drobnymi naciekami grzybkowymi. Namulisko przy otworze tworzą duże głazy oraz gleba, dalej, w rynnie – ostrokrawędzisty gruz autochtoniczny i wanty.

Jaskinia jest wilgotna. Światło dociera na odległość około 7 m. Ze szczeliny końcowej wyczuwa się bardzo silny wywiew. W szerszej części groty widać porosty i mchy, przy otworze obecne są też rośliny kwiatowe. W głębi korytarza zauważono komary.

Szczelina została odkryta w dniu 8 października 1933 r. przez S. Zwolińskiego i J. Zahorskiego, którzy systematycznie przeszukiwali zbocza Organów.

Na podstawie notatek Zwolińskiego (wydanych w 1993 r.) odnaleziono ją i udokumentowano 24 lipca 1992 r., w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ. Pomiary wykonała I. Luty przy współpracy T. Mardala i R. Cygana, używając taśmy parcianej i busoli geologicznej Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zwoliński, S. 1993 (wzmianka o poszukiwaniach i zwiedzaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).