Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Drogą wiodącą dnem Doliny Kościeliskiej docieramy około 130 m za odejście szlaku sprowadzającego z Jaskini Mroźnej, do łagodnego zakrętu. Stąd dostrzegamy w ścianie duży otwór Schronu nad Progiem T.D-8.65. Podchodzimy zboczem około 50 m przez umierający las i wiatrołomy pod skały, gdzie odnajdujemy poszukiwany otwór położony 4 m ku S od w. w. schronu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór ograniczony okapem wysokim do około 5 m, ma około 8 m szerokości. Prowadzi do obszernego wygodnego schroniska sięgającego w głąb skały na ponad 5 m, którego strop zaraz obniża się do około 3 m. Od północno-wschodniej ściany odchodzą trzy krótkie (po około 1 m) odnogi rozwinięte na szczelinach. W północnej, częściowo mytej odnodze widać zaklinowane cienkie płytki wapienne (być może fragmenty zerodowanych polew) oraz wyerodowane głębokie wydrążenia w skale (gąbczastość krasowa), południowa – to ciasna szczelina nad progiem o wysokości 1,85 m.
Schronisko powstało w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są spękane i zwietrzałe, w bocznych odnogach częściowo myte. Występują nacieki grzybkowe. Namulisko stanowi głównie gleba i rumosz wapienny, jedynie w głębi widać nieco osadu piaszczysto-mulistego. Przed otworem leżą duże wanty oberwane spod okapu.
Nyża jest sucha widna i bez przewiewu. Rozwijają się w niej rośliny kwiatowe oraz mchy, paprocie, porosty i glony. Spotyka się owady (zaobserwowano m. in. pająki, muchy, komary).

Dziura znana była od dawna, jednak prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary nie wzmiankowano o niej w literaturze. W 1958 r. J. Rudnicki (prowadzący w Organach badania geologiczne) zamieścił w swych notatkach terenowych jej szkic i opis położenia.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację schronu w dniu 13 sierpnia 1993 r. sporządziła I. Luty przy współpracy M. Kropiwnickiej (opublikowana w Jaskinie TPN, t. 3, 1993 b, częściowo jednak błędna ze względu na stan zniszczonych w terenie notatek). I. Luty odwiedziła opisywany obiekt we wrześniu 2013r., a powtórnie udokumentowała go w dniu 1.03. 2014 r. za pomocą przyrządu suunto tandem i taśmy mierniczej, wykonała też fotografie, a orientacyjne położenie otworu określiła w oparciu o mapę topograficzną Tatr (http://maps.geoportal.gov.pl).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).

Rudnicki, J. 1957-1959 (szkic, opis położenia, bez nazwy).